Kredens

Kredens rozumiany jako mebel, którego podstawą jest szafka z zasłaniającymi półki drzwiczkami oraz z płytszą częścią, tzw. nastawą z otwartymi półkami lub oszklonymi/zabudowanymi drzwiczkami, jako wyposażenie domu wiejskiego pojawia się stosunkowo późno, masowo dopiero w XIX wieku. Na Pomorzu, Śląsku, Warmii i Mazurach oraz w Wielkopolsce w 1. połowie tego stulecia, na pozostałych terenach Polski w drugiej, a w niektórych regionach dopiero w XX wieku. W zamożniejszych warstwach społeczeństwa kredens używany był od XVI stulecia (wł. credenza). Służy do dzisiaj, przede wszystkim jako mebel do przechowywania naczyń, sztućców i bielizny stołowej.

Prezentowany kredens jest wykonany z drewna sosnowego, najczęściej używanego w meblarstwie ludowym. Jego dolna część – podstawa w kształcie szafki jest zamykana na płycinowe drzwi. Ma też dwie półki, z których wyższa jest węższa. Górna, odkryta część kredensu zaopatrzona jest w dwie półki dopasowane do postawienia talerzy, dwie listwy z wycięciami na sztućce i najwyżej w siedem haczyków do zawieszenia kubków. Kredens, jak większość pyrzyckich mebli, malowany jest na kolor granatowy i ozdobiony motywami kwiatowymi w kolorach czerwonym, zielonym (dwa odcienie) i białym. Drzwi zdobi wazon z bukietem kwiatów o płaskich główkach, widnieje na nich również data – 1850. Listwy półek górnej części kredensu są dekorowane motywami geometrycznymi, każda o innym wzorze. Na ścianach bocznych namalowano tulipany, ulubione kwiaty mieszkańców regionu pyrzyckiego wywodzących się z Niderlandów.

Iwona Karwowska