Kwartnik

Kwartniki pojawiły się na Pomorzu Zachodnim na początku XV wieku. Były to jednostki średniego rzędu o wartości 4 małych denarów (Vinkenaugen), bite ze srebra niskiej próby 275/1000. Producentami tych monet, oprócz Szczecina, były miasta gospodarczo z nim związane – Pyrzyce, Gartz nad Odrą, Stargard i Goleniów. W obrocie kwartniki nie odegrały większej roli, stały się lokalną monetą zdawkową we wschodniej części Pomorza. Pod względem treści powtarzano na nich wyobrażenia z denarów, otoczone w przypadku Szczecina, Pyrzyc i Gartz dookolną legendą z nazwą miasta. Brak dat rocznych utrudnia datację kwartników, która w całości oparta jest na skarbach. Pomimo, że znanych jest wiele ich typów, to chronologii bezwzględnej nie sposób ustalić.

Zgodnie z przywilejem menniczym z 1345 roku, miasto musiało przestrzegać książęcej stopy i używać znaku książęcego na swych monetach, dlatego na prezentowanym kwartniku obok znaku miasta znajduje się znak książęcy.

Losy późnośredniowiecznego mennictwa Szczecina związane są z polityką głównych miast północnoniemieckich, które tworzyły związki mennicze i wprowadzały do obiegu nowe, grubsze jednostki monetarne. Za ich przykładem w 1408 roku samorząd miejski Szczecina wypuścił na lokalny rynek kwartniki. Szczecin korzystał z prawa menniczego prawie półtora wieku, a licznie znajdywane monety z wizerunkiem ukoronowanej głowy gryfa, potwierdzają znaczący udział samorządu w emisji monet na Pomorzu Zachodnim w XV wieku.

Genowefa Horoszko