![MNS/E/4822 Fotel - ujęcie z boku; Fotel - krzesło z podłokietnikami, wyrób rzemieślniczy stolarski, wykonawca nieznany. Mebel o konstrukcji ramowej z pionowo wznoszącym się oparciem. Nogi proste o przekroju prostokątnym, łączone dwiema toczonymi podpórkami, przednie z delikatnym wzorem geometrycznym wykonanym techniką snycerską. Siedzisko proste, wyplatane wikliną. Pomiędzy siedziskiem, dolną częścią oparcia i podłokietnikami ażurowo ozdobnie wycięta listwa ( motyw koła) będąca zarazem elementem konstrukcji. Podłokietniki na końcach lekko wywinięte na zewnątrz. Rama oparcia na obu listwach ze snycerską dekoracją w postaci stylizowanych kwiatów ( ?) i górnym zwieńczeniem w kształcie okręgu z rytym krzyżem. W ramę, w jej górnej części wpuszczona deska, jej górne krawędzie lekko wycięte na zewnętrznych rogach. Powierzchnia deski, z wyraźnie widoczną strukturą drewna, bogato zdobiona intarsją w dwóch odcieniach drewna. W środkowej części zaznaczony ciemniejszym kolorem drewna prostokąt, w środku którego symetrycznie umieszczone ptaki ( pawie ?)siedzące na stylizowanych gałęziach tulipanów i słoneczników (?). Nad prostokątem napis: Peter Buhr, pod nim: Anno 1801, po bokach motywy florystyczne.](/brepo/panel_repo/2023/02/23/guj4gd/contain-360-1000-max-mns-e-4822-diga3289-m.jpg)
Fotel (krzesło z podłokietnikami)
1801
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Jest częścią kolekcji: Kultura materialna Pomorza Zachodniego, Ceramika ludowa
Choć słowo dzban ma obecnie także pejoratywne znaczenie, a wyrażenie kruża jest już bardzo rzadko używane, to oba odnoszą się do naczyń gospodarczych, które przez wieki miały szerokie zastosowanie. Dzbanków używano do przenoszenia i przechowywania płynów lub, rzadziej, materiałów sypkich. Przyjmowały najróżniejsze formy, jednak najbardziej typowe dla Europy Środkowej, a w tym także Pomorza, wyróżniały się pękatym, przysadzistym brzuścem, szerokim wylewem, niekiedy bez wyodrębnionej szyjki, czasem z dzióbkiem ułatwiającym nalewanie oraz pionowo osadzonym uchem.
W pracowniach garncarskich warsztatów rzemieślniczych nastawionych przede wszystkim na odbiorcę wiejskiego wyrabiane były z różnych rodzajów gliny, bowiem dzbany szklane i metalowe na wsiach nie cieszyły się dużą popularnością. Najtańsze były ich wersje biskwitowe, ponieważ wypalano je tylko raz i w nieco niższej temperaturze. By podnieść użyteczność takich dzbanów i zminimalizować ich przesiąkliwość pokrywano je, jeszcze przed wypałem, angobami (polewami) lub szkliwami (glazurami), które dodatkowo zabezpieczały naczynia przed działaniem kwasów dzięki szklistej i twardej powłoce. Ze względu na oszczędność materiału i czasu produkcji szkliwa używano głównie do pokrycia wnętrza naczynia. Zaś zewnętrzne powierzchnie dzbanów i dzbanuszków zdobione były różnymi motywami dekoracyjnymi, najczęściej o wzorach geometrycznych i florystycznych.
Prezentowany dzban przedstawia najprostszą, a zarazem najtańszą formę tego naczynia, na co wskazuje brak polewy i minimalistyczna dekoracja.
Iwona Karwowska
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 24.5 cm
Rodzaj obiektu
dzban
Technika
techniki garncarskie, toczenie na kole
Tworzywo / materiał
biskwit
Pochodzenie / sposób pozyskania
darowizna
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Właściciel
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1801
Muzeum Narodowe w Szczecinie
1880 — 1910
Muzeum Narodowe w Szczecinie
1860 — 1920
Muzeum Narodowe w Szczecinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna