Oprawka stożkowata

Do jednych z prężnie działających rzemiosł we wczesnym oraz późnym średniowieczu można zaliczyć rogownictwo. Z poroża pozyskiwanego głównie z gatunków zwierząt jeleniowatych, wykonywano przepiękne, często bardzo bogato zdobione przedmioty, takie jak grzebienie jedno- lub wieloczęściowe wraz z pochewkami, okładziny noży, pochewki do sierpów, szpile, paciorki, figurki do gier planszowych i wiele innych przedmiotów codziennego użytku. Należały do nich także stożkowate oprawki występujące na terenie Pomorza od IX do XIV wieku, najliczniej w X–XII stuleciu. Wykonywano je najczęściej w wyspecjalizowanych pracowniach grzebienniczych z odpadów powstających przy produkcji grzebieni. Poroże należy do surowców stosunkowo łatwych w obróbce. Pierwszym etapem jest jego zmiękczenie poprzez gotowanie w wodzie. W kolejnych etapach obróbki używano toporów, pił, noży, dłut, świdrów, pilników lub tokarek. Gotowe oprawki wykorzystywano do wzmacniania nasad drewnianych trzonków noży, bądź innych narzędzi żelaznych. Na powierzchni oprawki kamieńskiej znajduje się nieskomplikowany wzór zdobniczy złożony z linii i zygzaków naniesionym ostrym narzędziem.

Grzegorz Durdyń