Portret damy

Leopold Gottlieb pochodził z bogatej żydowskiej rodziny. Miał trzech braci – każdy z nich wykazywał zainteresowania malarskie. Najwybitniejszym był najstarszy – Maurycy Gottlieb, uczeń między innymi Jana Matejki. Leopold kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych już pod kierunkiem Jacka Malczewskiego i Teodora Axentowicza (w latach 1896–1902), następnie pobierał naukę w Monachium w pracowni Antona Azbego (od 1903). Był inicjatorem krakowskiej Grupy Pięciu w 1905, w skład której weszli Vlastimil Hofman, Mieczysław Jakimowicz, Jan Rembowski i Witold Wojtkiewicz. W 1904 osiadł w Paryżu. Tam łączony był z grupą artystów, którzy określani są terminem „École de Paris”, po raz pierwszy użytym przez krytyka i rysownika André’a Warnoda w 1925 w odniesieniu do artystów głównie pochodzenia żydowskiego z Europy Środkowo-Wschodniej. Paryż, najczęściej dzielnica Montparnasse, stał się dla nich nowym domem. Tutaj ukształtowali w pełni swoją postawę artystyczną, a ich intensywna i najbardziej owocna działalność artystyczna przypadała na lata dwudzieste XX wieku. W Muzeum Narodowym w Szczecinie znajduje się portret kobiety ujęty w popiersiu autorstwa Gottlieba. Wąska twarz lekko zwrócona w lewo ujmuje głębokim wyrazem. Spojrzenie dużych piwnych oczu i półuśmiech zarysowany na wąskich ustach wyrażają zadumę, ale też intrygują. Kompozycja zbudowana została na silnym kontraście – twarz jest oświetlona światłem padającym z prawej strony, włosy, duży kapelusz i ubiór namalowane zostały w czarnym kolorze. Z tła przebija mieszanka czerwieni i brązów.

Beata Małgorzata Wolska