Szalag - III | Wstęga III

Prace Janosa Fajó z cyklu „Wstęgi” namalowane ze szczególną dbałością o detale, w czystych, żywych, wibrujących kolorach przywołują skojarzenia z nurtami sztuki optycznej, minimalizmu i nowej geometrii. Oryginalny styl artysty bazuje na tradycji konstruktywizmu i abstrakcji geometrycznej, przy czym wypracował własny język sztuki, operując bogatą paletą barw i opływowymi formami. Jego metodą tworzenia było upraszczanie – redukcja kształtów obserwowanych w naturze do form geometrycznych i ich zmiennych. Forma stanowiła podstawowy element kompozycji.
Fajó studiował malarstwo na Węgierskiej Akademii Sztuk Pięknych (1956–1961). Od początku swojej drogi twórczej dążył do niezależności od narzuconego stylu realizmu socjalistycznego, angażował się w różne inicjatywy artystyczne. W latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku coraz większą popularność w sztuce zyskiwała metoda sitodruku (druk sitowy został wynaleziony wiele lat wcześniej, ale w XX wieku został ponownie odkryty przez artystów takich jak Andy Warchol czy Roy Lichtenstein). Sitodruk dotarł również na Węgry, gdzie zdemokratyzował sztukę. Fajó był zafascynowany tą techniką, która oferowała nowe możliwości twórcze. Sitodruk stał się nie tylko środkiem do eksperymentowania, ale także formą oporu, narzędziem komunikacji z innymi artystami lokalnymi i na arenie międzynarodowej. W 1973 Fajó wraz z grupą przyjaciół założył legendarny Warsztat Budapeszteński (Pesti Műhely), pracownię graficzną, wydawnictwo, kooperatywę zrzeszającą artystów określanych jako neokonstruktywiści. Prowadził działalność popularyzatorską, wystawienniczą i edukacyjną. Oprócz grafiki i malarstwa zajmował się również rzeźbą, projektami graficznymi, wzornictwem i teorią sztuki. Jest jednym z najważniejszych współczesnych twórców węgierskich XX wieku.

Marlena Chybowska-Butler