Widelczyk do owoców

Słowo sztućce pochodzi z języka niemieckiego od terminu „stütze” co znaczy podpora. Sztućce w skład których wchodzą m.in. różnego rodzaju łyżki, widelce, należą do zastawy stołowej. Służą one do spożywania potraw i ich ręcznego przygotowania. W zależności od ich rozmiarów, kształtu są przypisane do odpowiednich potraw pojawiających się na stole. Widelce były już znane starożytnym Grekom, wspomina o nich też 1 księga Samuela. Widelce znane były też w Imperium Rzymskim ( w wykopaliskach odnaleziono egzemplarze z II naszej ery). W Europie już w X wieku na terenach Włoch używano widelców do spożywania spaghetti. W Polsce pojawiły się w XVII wieku (w XVIII wieku wprowadzono odmianę z dwoma zębami). Według legendy król Henryk Walezy uciekając z Polski zabrał też komplet widelców, ponoć pierwszy raz widziany, i wywiózł do Francji. Dlatego w niektórych źródłach można spotkać twierdzenie, że był propagatorem tergo rodzaju przyrządu na ziemiach francuskich Widelec do owoców z kolekcji Potockich z początku XX wieku, z drewna i  metalu. Widelczyk do owoców, trójzębny, zęby rozszerzające się u nasady i zakończono ostro. Trzonek z okleiną z drewna orzechowego (przytwierdzoną dwoma nitami) , prosty płaski z zakończeniem metalowym w kształcie trapezu. Nart pogrubiony w kształcie zbliżonym do trapezu.

Przemysław Kucia