Pole Nr 68 a 

„Pole Nr 68” Janusza Tarabuły jest jednym z obrazów powstałych w wyniku inspiracji artysty astronomią. W latach siedemdziesiątych XX wieku Tarabuła tworzył prace poprzez rozpylanie farby na powierzchni obrazu. Sam autor proces ich powstawania określa „próbami ograniczenia przypadkowości”. Twórczość Janusza Tarabuły wyrasta przede wszystkim z bezpośredniego osobistego doświadczenia. Założenie niedopowiadania znaczeń dzieła poprzez przemyślane balansowanie pomiędzy ukrytym sensem w głębi abstrakcyjnego znaku, liczby, anektowanego przedmiotu czy jego fragmentu jest nieodłącznym elementem jego prac.

Janusz Tarabuła był jednym z założycieli Grupy Nowohuckiej, a od 1961 roku jest członkiem Grupy Krakowskiej. W latach 1974–1976 wykładał na Uniwersytecie Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie, od 1982 roku prowadził pracownię malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie w 1996 roku otrzymał tytuł profesora. Uprawia przede wszystkim malarstwo sztalugowe, rysunek i grafikę, ma również w swoim dorobku realizacje monumentalne, działania environments oraz freski i mozaiki w przestrzeniach sakralnych.

Po studiach na krakowskiej ASP (1950–1956) Tarabuła odkrył malarstwo materii, które z entuzjazmem przyjął jako antidotum na koloryzm promowany przez akademickich profesorów. Włączył do swoich prac elementy niemalarskie, tj. piasek, drewno i metal. W kolejnej dekadzie, w jego twórczości dominowały surowe kompozycje w subtelnych tonacjach kolorystycznych. W 1970 roku Tarabuła wyjechał do Włoch, gdzie poznał sztukę konceptualną i arte povera. Pod wpływem tego doświadczenia, jego obrazy stały się jeszcze bardziej minimalistyczne. Eksperymentował z kolażem, tworzył grafiki, wykorzystując przedruki z kliszy fotograficznej i sitodruk. Lata osiemdziesiąte to okres poszerzenia palety barwnej i swoisty powrót figuracji. W latach dziewięćdziesiątych artysta dokonał syntezy swych osiągnięć artystycznych, tworząc kompozycje metaforyczne.

Marlena Chybowska-Butler