Zausznica

Wykonana ze srebra zausznica jest częścią skarbu monet arabskich (dirhemów) z IX wieku z Lublina-Czechowa. Znaleziony w 1945 roku skarb dirhemów liczył pierwotnie prawdopodobnie około tysiąca sztuk monet, które były ułożone rulonami w glinianym naczyniu. Do skarbu należą także dwie srebrne sztabki oraz zausznica i fragment paciorka. Zarówno sztabki, jak i regularnie przełamywane na części dirhemy służyły do celów płatniczych. Skarb stanowił kapitał jakiegoś kupca i pochodzi z Iraku (Bagdadu?). Najstarsze monety wybito w roku 711/712, najmłodsze w 882/883.

Zausznica składa się z kabłąka, na którym zawieszono wisiorek o winogronowatym kształcie. Ozdoby tego typu charakteryzują się kabłąkiem o jednym końcu uciętym prosto, drugim zaś zwiniętym w oczko. W połowie wysokości kabłąka znajdują się wieńce wykonane z granulek ograniczonych pierścieniami z drutu. W jego dolnej części występuje wisiorek uformowany z kilku wieńców granulek, zwieńczony granulką osadzoną na pierścieniu z drutu.

Takich ozdób używano od drugiej połowy IX do połowy XI wieku.

Źródła pisane oraz archeologiczne mówią o prowadzeniu przez Słowian rozgałęzionego handlu o charakterze lokalnym i dalekosiężnym. Skarb z Lublina-Czechowa jest niewątpliwie rezultatem szerokich kontaktów Słowian zamieszkujących w IX wieku obszar Lublina.