Chrystus Frasobliwy

Wizerunek Chrystusa frasobliwego w kulturze ludowej zajmował pozycję uprzywilejowaną. Inspirację do wykonywania figur świątkarze czerpali z rzeźb gotyckich czy barokowych znajdujących się w kościołach (patrz: E/357/ML, E/358/ML). Gotyckie wyobrażenie było podobne w całym kraju: Jezus obdarty z szat, w przepasce na biodrach (perizonium) i koronie cierniowej siedzi na bloku skalnym, wpierając głowę na prawej ręce, a na kolanie lub pod stopą ma umieszczoną czaszkę Adama. Barok do tego ujęcia wprowadził nowe elementy – płaszcz królewski oraz berło-trzcinę.

Twórcami rzeźb w przydrożnych kapliczkach byli zazwyczaj uzdolnieni wiejscy stolarze, rzeźbiarze samoucy. Wykonywaniem świątków zajmowali się dorywczo, na konkretne zamówienie, stąd często byli nieznani z imienia i nazwiska. Szczególną grupę stanowili wędrowni świątkarze – specjaliści przemieszczający się po okolicznych wioskach. W latach 60. XIX wieku w okolicach Łęcznej działał Józef Kwiatkowski. Oprócz „Bolejących” czy „Dumających” – jak na wschodnich terenach kraju nazywano figurki frasobliwego (na przykład na Kaszubach – „Płaczebóg”, w Krakowskiem – „Święta Turbacyja”, na Podhalu – „Miłosierdzie”) – rzeźbił także postaci Chrystusa ukrzyżowanego.