1/2 szeląga (półszyling)

W końcu XIII wieku powstał Związek Hanzeatycki zrzeszający miasta pobrzeża Morza Północnego i Bałtyckiego, w tym Pomorza Zachodniego, wspierające się w handlu i gospodarce. W XIV–XV stuleciu nastąpił rozkwit związku, którego najsilniejszym i zarazem największym miastem była Lubeka (Lübeck), leżąca w granicach Holsztynu – krainy przekształconej w XV wieku w księstwo Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W Lubece, zwanej królową Hanzy, działał sejm ustalający wspólne reguły mennicze. Miasto uzyskało prawo bicia monet w 1340 roku i stało się inicjatorem wprowadzania do obiegu nowych jednostek monetarnych, także w innych ośrodkach pomorskich. Monetą bitą w Lubece od końca XIV wieku był srebrny półszeląg (półszyling), zwany też witem. Jeden z nich odkryto w 1999 roku w Szczecinie wraz z innymi monetami pomorskimi i kosztownymi ozdobami stroju. Wśród monet przeważały okazy zachodniopomorskie, pojedynczo wystąpiły lubeckie, hamburskie i rostockie. Półszyling, zaopatrzony w napis MONETA LUBICENSIS miał wyobrażenie dwugłowego orła, który do dziś widnieje w herbie miejskim Lubeki. Średniowieczne monety często zawierały symbole charakterystyczne dla danego ośrodka. Dwugłowy orzeł, symbolizujący siłę stwórczą i wszechwiedzę, był godłem Cesarstwa Bizantyńskiego, kontynuatora Cesarstwa Rzymskiego. Ideę Imperium Rzymskiego przejęło w średniowieczu Święte Cesarstwo Rzymskie. Także Lubeka, pierwotnie słowiańska osada, stała się częścią cesarstwa, co podkreślała na swych monetach, w tym półszelągach, napisem CIVITAS IMPERIALIS.

Małgorzata Peszko