August III w stroju polskim

Urodzony w 1706 roku Johann Joachim Kändler był niemieckim rzeźbiarzem, który stał się najważniejszym modelarzem manufaktury porcelany w Miśni, w Saksonii, i wpłynął na estetykę wyrobów w całej Europie. Pracował w miśnieńskiej wytwórni przez ponad czterdzieści lat, od 1731 do śmierci w roku 1775. Wykonywał zarówno wielkoformatowe posągi, jak i niewielkie figurki.

Rzeźby porcelanowe przez niego projektowane i wytwarzane pod jego nadzorem nie tylko się podobały, ale były też dobrej jakości. Opracowywał miniaturowe sceny wielofigurowe, które dekorowały stół podczas wystawnych uczt. Jego prace charakteryzują się elegancją i rozmachem, są najdoskonalszym wyrazem rokoka. Bardzo popularne stały się zaprojektowane przez niego grupy zwierzęce z porcelany czy postacie tancerzy i muzykantów. Zachwycały wdziękiem i uchwyceniem naturalnego ruchu. Manufaktura porcelany w Miśni wiele zawdzięcza Kändlerowi. W wieku dwudziestu pięciu lat, został doceniony przez Augusta Mocnego, powołany na rzeźbiarza dworskiego i zatrudniony jako modelarz w manufakturze porcelany. Zaprojektował pomnik konny Augusta III Wettina, nigdy niezrealizowany w planowanej monumentalnej formie.

Udaną kolejną wielkoformatową realizacją był posąg porcelanowy przedstawiający króla z dynastii saskiej w stroju polskim. Ta pełnoplastyczna rzeźba była inspirowana dziełem malarskim, wizerunkiem reprezentacyjnym w stroju polskim. Louis de Silvestre, nadworny malarz króla, namalował ten obraz w 1737 roku. Strój kontuszowy był kostiumem niecodziennym w garderobie Wettina, zazwyczaj noszącego modne stroje w stylu francuskim. Ten zabieg kostiumologiczny świadczył o chęci elekcyjnego monarchy przypodobania się polskim poddanym.

Na polecenie hrabiego Henryka Brühla projekt rzeźby powstał w styczniu 1740 roku. Prace trwały do jesieni 1741 roku. W XVIII wieku wielokrotnie wypalano porcelanowe podobizny króla, okazjonalnie zdarzało się to aż po wiek XX. Lubelski portret porcelanowy króla wydaje się należeć do tych najstarszych realizacji, powstałych w połowie XVIII wieku. Świadczą o tym drobne defekty, pęknięcia figury, które powstały podczas wypału. Wynikały one z trudności technicznych, z jakimi nie do końca radzili sobie ówcześni wytwórcy porcelany, zwłaszcza gdy mieli do czynienia z figurami wielkoformatowymi.

Magdalena Norkowska