Kandelabr

Kandelabr to świecznik stojący, wysoki, wykonany z metalu, często malowany i pozłacany, znany od starożytności. W XVII wieku najczęściej spotykane były świeczniki dwuramienne (na dwie świece),w XVIII trzyświecowe a w XIX wieku wieloramienne. Świeca, jako źródło światła była powszechnie stosowana do czasów wynalezienia żarówki, czyli do XIX wieku, potem jej zastosowanie było podyktowane walorami estetycznymi. Świece były znane już w starożytności, knoty ich były wytwarzane z lnu oblanego woskiem pszczelim, w domach mniej zamożnych mieszkańców zamiast wosku używano tłuszczu zwierzęcego (świec łojowych). Omawiany kandelabr pochodzi z kolekcji muzealnej, wykonany jest z miedzi i mosiądzu, częściowo pozłacany. Cokół w kształcie cylindrycznym zwieńczony kulą, na kwadratowej, profilowanej podstawie. Cokół u góry i dołu ozdobiony jest ornamentem ze stylizowanych liści akantu. Trzon z miedzi sztucznie patynowanej, w kształcie uszkrzydlonej kobiety, trzymającej w obu wzniesionych do góry rękach czarę, z której wychodzą ramiona świecznika. Cztery ramiona esowato wygięte ku górze, piąte umieszczone prosto (centralnie) na osi kandelabru. Ramiona dołem zdobią cztery pozłacane woluty górą okrągłe profitki z walcowatymi tulejkami mieszczącymi świeczki. Tulejki i profitki zdobione stylizowanymi liśćmi akantu.

Przemysław Kucia