Portret zbiorowy. Dama z dziewczynkami.

Łukaszewicz wcześnie osierocony przez ojca został oddany na naukę do szkół dominikańskich w Wilnie. Przez kilka lat pobierał nauki u miniaturzysty Józefa Kosińskiego. Wówczas często tworzył kopie mistrzów. Na wystawie w 1819 roku obrazu artysta zwróciły uwagę Księcia Konstantego, który zaangażował Łukaszewicza jako nadwornego malarza tematów wojskowych. Malował ponadto wiele portretów. Współcześni malarzowi krytycy zwracali uwagę na słabości jego warsztatu wynikające z braku rzetelnego wykształcenia artystycznego, ale doceniali miniatury artystyczne zauważając, że w nich ujawnił w pełni swój talent. W zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie znajduje się portret zbiorowy, który przedstawia siedzącą młodą kobietę z trojgiem dzieci, w pejzażowym tle utrzymanym w tonacji zielonkawobrunatnej. Kobieta znajdująca się w centrum kompozycji, z głową lekko przechyloną na lewę ramię, jest ubrana w białą muślinową suknię z dekoltem. Brązowe loki okalają owalną twarz o cienkim nosie, wąskich bladych ustach i piwnych oczach. Prawym ramieniem obejmuje tulącą się do niej dziewczynkę, lewym siedzące na jej kolanach jasnowłose dziecko trzymające pulchnymi rączkami ptaka. Dzieci ubrane są w muślinowe białe tuniki, ich twarze okolone lokami są lekko uśmiechnięte, a wzrok został, podobnie jak wzrok kobiety, skierowany na widza. W dolnej partii grupę przysłania ujęta w ¾ półpostać stojącej najstarszej dziewczynki złocistej sukience. W ugiętej prawej ręce trzyma ptaka. Jej głowa jest lekko uniesiona, spojrzenie skierowane na ptaka w rękach jasnowłosego dziecka. Po prawej u dołu błękitna draperia otula nóżkę dziecka przytrzymywana dłonią przez kobietę – jej fragment widoczny również przy prawej dłoni obejmującej ramię tulącego się do kobiety dziecka.

Beata Małgorzata Wolska