Pasyjka

Przedstawienie Ukrzyżowanego jako Chrystusa żywego, z otwartymi oczami, bez widocznych oznak męki i cierpienia, często z koroną królewską na głowie, jest charakterystyczne dla sztuki romańskiej. Wizerunek podkreśla aspekt zwycięstwa nad śmiercią i grzechem, a także triumfu kościoła chrześcijańskiego. W sztuce gotyckiej ten typ przedstawienia został zastąpiony wizerunkiem zmarłego lub umierającego na krzyżu Jezusa z koroną cierniową na głowie.

Figurka Chrystusa nazywana Pasyjką pierwotnie umocowana była do krzyża, o czym świadczą otwory w dłoni i w oczku pod stopami. Reprezentuje popularny w okresie romańskim typ niewielkiego krucyfiksu, wykształcony pod koniec XI wieku wraz z rozwojem praktyk liturgicznych kościoła chrześcijańskiego. Ze względu na naczelne znaczenie krzyża wśród symboli chrześcijańskich, tego typu krucyfiksy stanowiły podstawowe wyposażenie kościołów stawiane na ołtarzach. Używano ich do czynienia gestów we wszystkich obrzędach liturgicznych. Romańskie krucyfiksy ołtarzowe osadzane na drzewcu funkcjonowały również jako krzyże noszone podczas procesji. Wiele z nich pełniło także rolę relikwiarzy.

Kinga Krasnodębska