1/48 talara (szeląg)

W okresie panowania króla Karola XI (1655–1697) na mennictwo pomorskie największy wpływ miał gubernator szwedzkiego Pomorza, hrabia Nils Bielke (1644–1716). Za jego wiedzą i zgodą doszło w Szczecinie do bicia monet niezgodnych z obowiązującą stopą menniczą. Cała produkcja w latach 1689–1694 prowadzona była w tajemnicy przez zaufany personel Bielke'go z mincmistrzem Johannem Leonardem Arensburgiem (1665-1719) na czele. Nielegalny dochód z bicia szedł do prywatnych kieszeni kilku zamieszanych w proceder osób, w tym gubernatora i mincmistrza. W latach 1691–1692 największe zyski wspólnicy osiągnęli z masowych emisji bilonowych szelągów, które zamiast 6 łutów srebra zawierały w szczytowym okresie oszustwa zaledwie 2 łuty. Prawdziwa skala produkcji była zatajona, według szacunków wartość niskowartościowych szelągów wybitych w ciągu wspomnianych dwóch lat sięgała ok. 87 tysięcy talarów Rzeszy. Monety doprowadziły do dużych strat w gospodarce, co najbardziej dotknęło rzemieślników nabywających towary za granicą oraz stacjonujących na Pomorzu żołnierzy szwedzkich, których żołd był wypłacany w tej walucie.

W 1697 roku zarząd prowincji zdecydował o redukcji szelągów będących w obiegu. Egzemplarze zawierające co najmniej 4 łuty srebra zostały kontrasygnowane stemplem ze znakiem korony, pozostałe zdewaluowano o połowę wartości i wymieniono na dwugrosze (1/12 talara). Stemplowanie monet przeprowadzono w czterech miastach: Szczecinie, Stralsundzie, Greifswaldzie i Anklam, a kontrasygnatura była znakiem dobrych szelągów. Szczecińska kontrmarka zawierała koronę bez dodatkowego wyróżnika, Stralsund umieścił pod koroną rozetkę lub gwiazdkę, Greifswald literę G, Anklam literę A.

Genowefa Horoszko