Dłuto krzemienne

Małe dłuto krzemienne wraz z pięcioma amforami glinianymi, dwiema ozdobami bursztynowymi i czaszką dzika wchodziło w skład wyposażenia pochówków złożonych w neolitycznym grobowcu megalitycznym ludności kultury amfor kulistych, datowanym na okres pomiędzy schyłkiem IV a 1. połową III tysiąclecia BC.

Odkrycia dokonano przypadkowo w 1882 roku w trakcie wiosennych prac polowych na gruntach folwarku Liskowo (niem. Grünhof) należącego do majątku w Rąbinie (niem. Gross Rambin). Komorę grobowca otwarto pod okiem właściciela majątku, który zabrał znalezione w jego wnętrzu szkielety i dary grobowe do dworku. Po jego śmierci, decyzją żony, szkielety zostały pogrzebane, a część zabytków przekazano w 1891 roku do szczecińskich zbiorów muzealnych.

W 1892 roku do Rąbina przyjechał Adolf Stubenrauch, opiekun kolekcji gromadzonej w Szczecinie, który chciał uzyskać bliższe informacje o wyglądzie grobowca. Zebrane przez niego relacje świadków stały się podstawą szczegółowego opisu konstrukcji komory, układu pochówków i darów. Od jednego z członków rodziny, asesora z Frankfurtu nad Odrą, Stubenrauchowi udało się pozyskać dwie amfory, których nie zdeponowano w muzeum w 1891 roku.

Znaleziska z Rąbina na stałe zagościły na wystawach starożytności pomorskich. W 1915 roku został wykonany gipsowy model grobowca wzorowany na konstrukcji monumentu rąbińskiego. Na podstawie rysunku Stubenraucha przygotował go szczeciński modelarz Hermann Schulz. Model ten przetrwał w zbiorach muzealnych, podobnie jak rysunek, który posłużył do odwzorowania megalitu we współczesnych herbie Gminy Rąbino. Mniej szczęścia miały niektóre zabytki z grobowca. Zaginęła część naczyń, z których jedno zostało ewakuowane z muzeum w 1942 roku. W nieznanych okolicznościach przepadły również pozostałości ozdób bursztynowych i kieł dzika.

Krzysztof Kowalski