Fotografia portretowa Arona Justmana

Prostokątne zdjęcie, popiersie, Arona Justmana: z gęstą, długą na kilka centymetrów brodą, widoczne również pejsy - noszone przez pobożnych Żydów; na głowie widoczna także czarna jarmułka. Ubrany w ciemną grubą marynarkę lub płaszcz z szerokimi połami, pod spodem widoczna wysoko zapinana kamizelka (lub marynarka) i kołnierzyk białej koszuli, czarny krawat. Krawędzie zdjęcia ząbkowane.
Można sądzić, że portretowany ma na fotografii niespełna 30 lat (które skończył w 1914), stąd datowanie jej na około 1910 r.
Paulina Włodawer tak wspominała w swoim spisanym po latach pamiętniku (MPOLIN-A4.1.1) pożegnianie z rodzicami, kiedy zdecydowała się na ucieczkę jesienią 1939 z Warszawy na wschód: „Wiedziałam już, że zostać nie mogę. […] Pamiętam, poszłam do moich rodziców, aby im o tym powiedzieć. Tata siedział przy stole, miał otwartą jakąś świętą książkę i płakał. Wielkie łzy kapały mu na tę książkę i nic nie mógł powiedzieć. Zestarzał się przez ten krótki czas o jakieś chyba dziesięć lat. Zrobiło mi się go tak strasznie żal, że ze ściśniętym sercem zaczęłam go prosić: »Powiedz, że nie chcesz, abyśmy poszli. Jeśli uważasz, że nie powinniśmy iść, jeśli nie chcesz, to powiedz!«. Ale Tata tylko na mnie popatrzał i powiedział: »Ja ci tego nie mogę powiedzieć«. Mama też szlochała, ale uważała, że nie ma prawa nas powstrzymywać. Było mi ich tak okropnie żal, że gdybym wiedziała, że mogę im w czymkolwiek pomóc, to może zastanowiłabym się nad tą naszą decyzją. Ale sama nie wiem; wiedziałam przecież, że zostać nie mogę”.
PK