Cmentarz

Ta dość smutna w wymowie praca przedstawia cmentarz. Nie jest to zwyczajny widok nagrobków czy próba ukazania nostalgii i zadumy. Na pierwszym planie rozgrywa się prawdziwy ludzki dramat, widać eksplozję uczuć wyrażoną gestami i postawą. Głównymi, a zarazem jedynymi bohaterkami sceny są dwie postacie: jedna to żywa osoba, druga – rzeźba nagrobna.

Realna kobieta klęczy wsparta o płytę grobową. Spowija ją czarny płaszcz, który ciągnie się po ziemi i wprowadza dynamiczny ukośny akcent kompozycji pośród spokojnych pionów krzyży drugiego planu. Nie widać schowanej w dłoni odwróconej twarzy, ale układ ciała i gesty wymownie świadczą o jej rozpaczy po stracie kogoś bliskiego. Głową dotyka kamienia. Tak jak nie jest w stanie przebić muru głową, tak też nie może zrozumieć tego, że ludzie odchodzą do innego świata.

Na postumencie jest umieszczona rzeźba nagrobna – statua. Przedstawia kobietę w białej szacie, pochyloną w kierunku płaczącej żałobnicy. Chociaż to tylko kamienna rzeźba, poprzez gesty i wyraz twarzy wygląda jak żywa osoba. Być może ożywiły ją łzy, ból i cierpienie. Wydaje się do głębi poruszona rozgrywającym się u jej stóp dramatem.

Władysław Barwicki był artystą wszechstronnym. Oprócz malarstwa i grafiki zajmował się rzeźbą. Artysta potrafił trafnie oddać nastrój melancholii i refleksji. Wykonał między innymi nagrobek lubelskiego aktora Henryka Korczaka Swaryczewskiego na cmentarzu przy ulicy Lipowej przedstawiający lirnika z chłopcem.