Wilk kominkowy

Historia wilków kominkowych rozpoczęła się w epoce średniowiecza, ich prawzorem był długi pręt z kutego żelaza z haczykiem do zawieszania kociołka nad ogniem. W XIV wieku pręt ten wzbogacił się o trzon, biegnący w głąb paleniska, służący do podtrzymywania drewnianych polan, a od wieku XVI do funkcji użytkowej  dołączono funkcję dekoracyjną. Nazwa „wilk lub pies kominkowy”(w Polsce przyjęła się nazwa „wilk kominkowy”) pochodzi z języka angielskiego i francuskiego. Najczęściej wykorzystywanym materiałem do wyrobu wilków kominkowych było żelazo kute, choć pod koniec XVII wieku zdarzało się srebro a później brąz, często złocony. Formy wilków zmieniały się wraz z obowiązującą modą i stylem, od bardzo prostych do bardzo dekoracyjnych. Omawiany wilk pochodzi z kolekcji Potockich, z drugiej połowy XVIII wieku, jest wyrobem francuskim, z brązu. Składa się z rusztu w kształcie prostokąta na czterech nóżkach z dodatkową ozdobą w kształcie prętów zakończonych gałkami. Część dekoracyjna w stylu Ludwika XV, złożona ze stylizowanego rocaila, z liśćmi akantu, i siedzącego putta z książką trzymaną w lewej ręce, prawa ręka uniesiona do góry. Putto prawie nagie, tylko na biodrach miękko układająca się tkanina, Na głowie putta wieniec z liści laurowych.

Przemysław Kucia