1/6 talara (cztery grosze)

Szwecja po przystąpieniu do wojny siedmioletniej (1757–1762) potrzebowała pieniędzy na zapłatę żołdu dla wojska. W 1758 roku zarząd prowincji pomorskiej przejął mennicę miejską w Stralsundzie i pod władzą bankierów wybijał monety stemplami Korony. W tajemnicy utrzymywano całą działalność i bicie monet obiegowych według obniżonego standardu, od 16 i pół talara do 37 talarów z grzywny.

W 1760 roku mennica wróciła do Korony, ale jej wyroby uległy dalszemu pogorszeniu. W krótkim czasie puszczono do obiegu ogromne ilości drobnego pieniądza, nominalnie odpowiadające 1/3, 1/6, 1/12, 1/24, 1/48 części talara. Szczyt inflacyjnych działań przypadł na 1762 rok, kiedy najgrubsze monety – 1/3 talara wybijano na stopę 37 talarów z grzywny. W sprawy mennicze zaangażowano kilku mincmistrzów, którzy bili monety w ramach tego samego nominału z różnej jakości srebra. Tylko nieliczni znali tajemnicę ich znakowania, która wyszła na jaw po zakończeniu wojny i wymianie inflacyjnych pieniędzy.

Prezentowana 1/6 talara (cztery grosze) była bita według schematu ikonograficznego z 1760 roku z popiersiem władcy na jednej stronie oraz nazwą nominału i  punktami przy inicjale mincmistrza na drugiej. Punkty przy inicjałach oznaczały słabe srebro, ich brak wskazywał na lepszą jakość i kurs wymiany. W 1761 na stemplach pojawiły się sygnatury aż sześciu mincmistrzów, a stopa bicia tych nominałów w ciągu roku wzrosła z 31 do 37 monet o nominale 1/3 talara z grzywny.

W 1763 roku w pięciu miastach – Stralsundzie, Greifswaldzie, Wolgast, Barth i Bergen można było wymienić monety inflacyjne, przy czym termin wymiany był bardzo krótki. W oparciu o ciężar grzywny wycofano z obiegu wszystkie 1/6 talara (cztery grosze) i zastąpiono je nowymi 1/12 talara (dwa grosze) bitymi według 13-talarowej lipskiej stopy.    

Genowefa Horoszko