à la reine

Krzesło „à la reine” rokoko
We Francji w XVIII w. stosowano podział na meble reprezentacyjne nazywane „sièges meublants” czyli ozdobne, efektowne i lżejsze użytkowe nazywane „sièges courant”, czyli siedziska mobilne. Krzesła i fotele „à la reine” należały do reprezentacyjnych „sièges meublants”. Ustawiane pod ścianami, zajmowały w wyposażeniu wnętrz miejsce stałe. Jako ciężkie sprzęty nie nadawały się do przemieszczania, w odróżnieniu od lżejszych i poręczniejszych „cabriolet” zaliczanych do „sièges courant”. Pierwsze krzesła i fotele „à la reine” pojawiły się w okresie regencji Filipa Orleańskiego sprawującego w latach 1715 – 1723 rządy w zastępstwie za małoletniego króla Ludwika XV. Według badaczy i znawców przedmiotu twórcą tego typu mebla był pochodzący ze stolarskiej rodziny Jean Baptiste Tillard. Rzemiosłem zajmował się jego syn jednoimiennik oraz brat Nicolas. Od czasu uzyskania uprawnień mistrzowskich w 1717 r. Jean Baptiste senior prowadził warsztat przy paryskiej Rue de Clery. Charakterystyczną cechą zaprojektowanych przez niego krzeseł i foteli „à la reine” jest oparcie posiadające prostą, nieznacznie odchyloną do tyłu linię pleców. Oparcia są zazwyczaj zbliżone w kształcie do prostokąta, choć to nie jest regułą. Siedziska mebli mają rzut trapezu z wygięciem przedniej krawędzi. Ramiaki konstrukcyjne szkieletu są bogato profilowane i ozdobione snycerką. Zazwyczaj tapicerowane krzesła i fotele „à la reine” na równi z lżejszymi „cabriolet” stały się najbardziej charakterystycznymi sprzętami epoki Ludwika XV i Ludwika XVI. Określenie „à la reine”, czyli „w typie królowej”, specjaliści wiążą z osobą francuskiej królowej Marii Leszczyńskiej, żony Ludwika XV od 1725 r., w której czasach te meble zostały spopularyzowane.   
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967