Przęślica

Unikatowa przęślica wykonana jest z pięciu cylindrycznych i dwóch profilowanych segmentów bursztynowych nanizanych na oś. Należy ją datować na starszy okres wpływów rzymskich (I–II wiek). Pojedyncze przęślice znane są wyłącznie z obszaru kultury wielbarskiej. W świecie antycznym były atrybutem trzech mojr, prządek nicić ludzkiego losu: Kloto, Lachesis i Atropos. Prezentowaną przęślicę znaleziono około w latach trzydziestych XX wieku na terenie piaśnicy w Lubowidzu, pow. lęborski. Nie wiadomo, czy była elementem wyposażenia zespołu grobowego, czy znaleziskiem pojedynczym. Cmentarzysko w Lubowidzu odkryto przypadkowo w 1898 roku. W kolejnych latach dokonywano dalszych odkryć. W związku z postępującym niszczeniem stanowiska badania wykopaliskowe o charakterze ratowniczym przeprowadził w latach 1938–1939 Helmut Agde z ramienia Pommersches Landesmuseum w Szczecinie. Przebadał 75 arów powierzchni cmentarzyska, odkrywając łącznie 308 grobów, w tym 241 szkieletowych i 60 ciałopalnych. Wszystkie przedmioty odkrywane przypadkowo, przed rozpoczęciem metodycznych wykopalisk, systematycznie inwentaryzował Eduard Stielow, który w latach trzydziestych XX wieku pełnił funkcję powiatowego opiekuna zabytków w Lęborku. Zabytki odkryte na cmentarzysku w Lubowidzu w latach 1898, 1926 1932, 1934 i 1938 przekazano do Muzeum w Szczecinie oraz do Westpreussisches Provinzial-Museum w Gdańsku.

Bartłomiej Rogalski