Półtalar

Bogusław XIV podczas wojny trzydziestoletniej masowo wybijał talary, ich frakcje i wielokrotności. W latach 1628–1634 produkcja skierowana była na utrzymanie cesarskich, a później szwedzkich wojsk okupacyjnych, które pochłonęły miliony talarów, nie licząc kosztów związanych z aprowizacją koni i żołnierzy. W dwóch mennicach, szczecińskiej i koszalińskiej topiono i przebijano na monety srebro pozyskane z domów i kościołów, a nawet z książęcego skarbca. Znamy dzisiaj ponad 60 typów i drugie tyle odmian tych popularnych grubych nominałów.

Prezentowana moneta wpisuje się w ikonograficzny schemat talarów pomorskich z wizerunkiem popiersia władcy na awersie i wielkim herbem Pomorza Zachodniego na odwrocie. Na wszystkich widnieje rozszerzona tytulatura książęca, wskazująca ziemie, dla których monety zostały wybite. Na półtalarach dość oryginalne jest zwieńczenie tarczy herbowej czapką książęcą. To charakterystyczne insygnium władzy występuje tylko na monetach ostatniego księcia pomorskiego.

Półtalar nie zawiera żadnych sygnatur, nie znamy więc ani nazwiska rytownika, ani miejsca jego produkcji. Dotychczasowe próby rozróżnienia mennic, oparte na symbolice biskupstwa, tarczy z krzyżem i tytule biskupa w tytulaturze, okazały się zawodne.

Genowefa Horoszko