Bilion marek

Jesienią 1923 roku inflacja w Republice Weimarskiej, przy nieustannym dodruku kolejnych partii pieniądza, przybrała postać hiperinflacji. W obiegu pojawiły się bony wartości 500 miliardów i 1 biliona marek. Rada miejska Kołobrzegu, podobnie jak w innych miastach niemieckich, zmuszona była w październiku 1923 roku wydać bony o wartości 1 biliona marek. Drukowano je jednostronnie, w ubogiej kolorystyce, co gwarantowało niską cenę jednostkową bonu oraz miało wpływ na tempo wykonania zlecenia. Czas i kosztochłonność, obok uzyskania oficjalnego zezwolenia i wniesienia zabezpieczenia emisji, były głównymi problemami związanymi z drukiem pieniędzy zastępczych. Strona graficzna bonów kołobrzeskich nawiązuje do ogólnej zasady minimalizmu. Na bladoróżowym poddruku z herbem miasta i słownie oznaczonym nominałem nadrukowano napisy w błękitnym kolorze. Zastosowano popularną w produkcji pieniędzy zastępczych różnej wielkości czcionkę zbliżoną do fraktury. Napisy informowały, że w zamian za bon – pieniądz zastępczy Kołobrzegu – jego okaziciel otrzyma w głównej kasie miejskiej równowartość 1 biliona marek. Po prawej stronie umieszczono uwagę, że bon będzie honorowany jako środek płatniczy we wszystkich urzędach miejskich, a koniec jego obiegu zostanie ogłoszony publicznie. Bony kołobrzeskie były podpisywane osobiście przez osoby odpowiedzialne za ich emisję. Jest to swoistym ewenementem wśród inflacyjnych emisji pieniądza zastępczego, ponieważ zwykle na bonach drukowano faksymile podpisów. Uwaga o przyjmowaniu pieniądza zastępczego przez miejskie urzędy była celowym zabiegiem emitenta, ponieważ jesienią 1923 roku ludność w obawie strat w wymianie handlowej odmawiała przyjmowania nawet bonów opiewających na złote marki i dolary. Zwłaszcza rolnicy nie chcieli sprzedawać żywności za inflacyjne pieniądze.

Mieszko Pawłowski