Zegar kaflak z etui

Od XVII wieku wytwarzano małe zegary horyzontalne, zwane „kaflakami” ze względu na podobieństwo korpusu do kafla piecowego, lub „żabami” z powodu szeroko rozstawionych nóżek. Były to szkatuły cztero- i sześcioboczne ze złoconego brązu lub mosiądzu. Powszechnie używane, m.in. w Polsce. W okresie kontrreformacji kształty zegarów przybierały formy przedmiotów kultu religijnego, np. monstrancji, lub pasyjek. Łańcucki zegar kaflak sześcioboczny został osadzony na sześciu nóżkach – kulkach. Zdobią go pasy perełek wraz z elementami ażuru kwiatowo-liściastego. Na tarczy zegara cyfry rzymskie wskazują godziny, zaś arabskie minuty.  Do zegara zachowała się oprawa w postaci etui sześcioboczne, wykonane z blachy, na brzegach i krawędziach nałożono ozdobne paski z okrągłymi otworami. Dno obudowy drewniane,  posiada ażurową sześciolistną rozetę. Pokrywa z ruchomym środkiem, umożliwia odsłonięcie tarczy zegara.   

dr Daniel Reniszewski