Szczypczyki

Szczypce z brązu odkryto wraz z fragmentami glinianych naczyń oraz kawałkiem surowca brązowego podczas budowy linii kolejowej w 1894 roku w miejscowości Bożenice. Reprezentują typ wschodniopomorski, datowany na wczesną epokę żelaza. Okazy tego typu znane są głównie z grobów skrzyniowych. Największą ich liczbę zarejestrowano na Pomorzu Wschodnim, ale spotykane są również na Pomorzu Środkowym i w Wielkopolsce. Szczypce, nazywane również szczypczykami lub pincetkami, są obok brzytew najczęściej spotykanymi metalowymi przyborami toaletowymi. Służyły najpewniej do usuwania owłosienia, a nie można wykluczyć, że pełniły również funkcję przyboru medycznego. Znane były ludności kultury łużyckiej, jako wyroby własne lub importowane z kręgu kultury nordyjskiej. Odkrywane są w grobach, a także w skarbach. W kręgu nordyjskim są również znane jako dary grobowe w męskich pochówkach ciałopalnych. Upowszechnienie szczypczyków obserwujemy w kulturze pomorskiej, której ludność zasiedlała Pomorze Środkowe i Wschodnie od wczesnej epoki żelaza. Szczypczyki były wykonywane głównie z brązu, a w okresie późniejszym również z żelaza.

Monika Witek