Modernista w natchnieniu

Scena w pracowni ma charakter karykatury, a widz od razu jest w stanie zauważyć ironię. Słusznych kształtów modelka pozuje artyście do obrazu biblijnej Ewy.

Artysta malarz jest wyraźnie poruszony tym, co robi. Jego dynamiczna postawa i pochylenie ciała w kierunku płótna wskazują na ogromne zaangażowanie w proces powstawania dzieła. Patrzy na modelkę, jednocześnie kreśląc szkic na płótnie. Ale spod pędzla wychodzi nieco inna kobieta od tej, która pozuje artyście. Zamiast pięknej, młodej niewiasty o rubensowskich kształtach widzimy osobę zmizerniałą i zabiedzoną. Wyniszczenie i wychudzenie dodają kobiecie lat. Jej wygląd nie ma nic wspólnego z wyglądem modelki.

Malarz modernista to ktoś postępowy, nowatorski, działający wbrew dotychczas obowiązującej tradycji malarskiej. Buntuje się przeciw naturalizmowi i realizmowi. Stawia na indywidualizm i ekspresję, na wolność wyrażania siebie. Modernizm to termin stosowany wymiennie z określeniem Młoda Polska, kierunek w sztuce i literaturze końca XIX i początku XX wieku. Środowisko artystów charakteryzowały pesymizm, dekadencja, poczucie bezsilności wobec przeznaczenia, wywodzące się z nurtów filozoficznych tamtego okresu. W zniewolonej Polsce te myśli trafiały na podatny grunt i przejawiały się w twórczości wielu artystów. W pracach przewija się motyw śmierci, dramatu, wewnętrznego rozdarcia artysty. Postulowano wyższość sztuki indywidualnej nad ogólnie przyjęte akademickie kanony.

Barwicki był tradycjonalistą, patriotą i człowiekiem religijnym, który służył swoim talentem Ojczyźnie i społeczeństwu. Tworzył w konwencji realistycznej, a przekaz jego dzieł był czytelny dla odbiorcy. Ważniejsza w jego pracach była treść niż forma.

Barwicki wyraźnie pokazuje, że nadmiernie wybujały indywidualizm i malarstwo bez poszanowania tradycji prowadzą do deformacji, nieczytelności. Nie ma to nic wspólnego z pięknem i staje się karykaturą, a artystę czyni nieszczęśliwym i wiecznie niespełnionym.