List do Pauliny Włodawer

List Fani Landau do Pauliny Włodawer na radzieckiej karcie pocztowej, z nadrukowanym znaczkiem pocztowym, dwoma pieczątkami. Adresy po rosyjsku, reszta listu po polsku.
Fania Landau pisze, że uczy muzyki w szkole, do której chodzą jej dzieci, oczekuje jednak przesiedlenia. Fragment listu: „Wszystkich obywateli polskich wysyłają, mówią, że do Kazachstanu. Wzięli się do tego bardzo rygorystycznie. Przeżywamy teraz b. ciężkie i niepokojące chwile. Codziennie jadą eszelony. My za pomocą różnych ΓÇÿ╤ü╤Ç╨░╨▓╨╛╨║’[?] otrzymaliśmy chwilowo na tydzień odroczenie, cała nasza paczka. Mówią, a nawet twierdzą, że ani jeden obywatel polski tu nie zostanie. Niby dla poprawy naszego losu nas koncentrują. Ale - ja się teraz zimą od tego wzdrygam, jak znowu taką eszelonową podróż przebyć”.
W liście mowa o Adeczach (?), współautorów wcześniej przesłanych korespondencji (niezachowanych telegramów?) do Włodawerów.
Paulina Włodawerowa tak wspominała Fanię Landau w spisanym po latach pamiętniku (zapis z 17.11.1980), pisząc o zaradności w wymagających sprytu warunkach barakowych na Syberii: „Najmniej pojętna z nas była chyba kochana, urocza Fania Landau. Zaaferowana, czarująca, pianistka z zawodu, o złotych włosach i złotym sercu, roztargniona i niezorganizowana, miała zawsze najlepsze chęci i kiepskie wyniki. Zawsze jej coś się przypaliło, coś wykipiało i gdyby nie sąsiedzka pomoc, niewiele by jej biedne dzieci dostały na stół. Ogromnie wszyscy tę rodzinę lubiliśmy i tak się potem smutno dalsze ich losy potoczyły. Znaleźli się później w Bucharze [omyłka autorki?], mąż zmarł na tyfus, a Fania po prostu z głodu i wyczerpania (byli z nimi w kontakcie Kobrynerowie i oni nam o tym szczegółowo opowiadali). Syn zginął w czasie walk w Izraelu, Alinka podobno wylądowała w jakimś kibucu i tyle pozostało z tej przemiłej rodziny”.
PK