skróty po głównych elementach serwisu
strona główna strona główna
Zmień język na angielski EN
Zaloguj się
Powrót na poprzednią stronę
wyszukiwarka serwisu
zmień język naEN
treść serwisu

Filtry

Kolekcja

Kategoria 1

Tworzywo / materiał

Kategoria 1

Autor / wytwórca

Kategoria 1

Miejsce powstania / znalezienia

Kategoria 1

Typ dokumentacji

Kategoria 1

Technika

Kategoria 1

Rodzaj obiektu

Kategoria 1

Lokalizacja / status

Kategoria 1

Czas powstania / datowanie
Era
Era
Data od:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Data do:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Dodaj zakres
Szukaj

Inne systemy periodyzacji:

Kategoria 1

Typ licencji

Kategoria 1

Liczba wyników:

Obiekty

0
Dzbanuszek z zastawy Konzerthaus Stettin - ujęcie z przodu; Dzbanuszek o prostej, zgeometryzowanej formie, bez wykształconej stopy. Korpus cylindryczny, zwężający się ku górze, zamykany płaską, okrągłą pokrywą z gałką w centrum. Dziubek osadzony w dolnej części korpusu, zwężający się ku górze, łagodnie wygięty, sięga wysokości pokrywy. Ucho o czworobocznym przekroju z profilem (rowkiem) na krawędziach, górą wyniesione do wysokości pokrywy, a następnie załamane, poprowadzone niemal poziomo i powtórnie załamane, a dalej delikatnie wygięte i łukiem wprowadzone do ścianki korpusu. Górą i dołem powyżej wygięcia przewiązka. Pokrywa - krążek z blachy na zawiasie powyżej ucha; uchwyt umocowany centralnie, w formie kielichowej gałki zwieńczonej kulką. Na korpusie grawerowany napis: Konzerthaus Stettin.

Dzbanuszek z zastawy Konzerthaus Stettin

Wellner, Schneeberg (1854- )

1941 — 1944

Muzeum Narodowe w Szczecinie

E/257/ML - Materiał: sosna i jakieś drzewo miękkie, jasne, technika stolarska. Funkcja: instrument muzyczny, strunowy, używany przez dziadów-lirników, szczególnie ukraińskich, na cmentarzach, ulicach, pod kościołem, na odpustach. Instrument składa się zasadniczo z: 1. pudła rezonansowego 2. skrzynki 3. korby z kołem 4. czterech strun zaczepu i czterech kołków do nakręcania strun Pudło rezonansowe jest sklejone z dwóch desek sosnowych o grubości 5 mm, brzozowych lub lipowych. Pudło ma kształt przybliżony do kształtu pudła dzisiejszej gitary. Długość pudła 72 cm, wysokość grzbietu 6,5 cm, szerokość pudła na jednym i drugim końcu po 27,5 cm. Dokładnie w środku pudło jest zwężone do 27 cm. W odległości 4 cm od jednego z końców deskigórnej znajduje się w niej prostokątny otwór o wymiarach 9x4 cm, wycięty poprzecznie w stosunku do długości pudła. Z otworu tego wystaje nad powierzchnią deski połowa koła drewnianego o średnicy 8 cm i grubości 2 cm, które spoczywa wewnątrz pudła na osi połączonej z korbą, znajdującą się na zewnątrz, na bocznej stronie pudła. Tuż nad korbą do płaszczyzny boku przymocowana jest blaszka - zaczep z otworami na zaczepienie strun. Pomiędzy nią a wystającym kołem znajduje się podstawek (kobyłka) o skórzanej powierzchni dla strun. Po przeciwnej stronie pudła, po środku, do bocznej powierzchni przytwierdzona jest nasada w której znajdują się (po rogach kwadratu) kołki do nakręcania strun. Położenie ich w stosunku do długości pudła jest podłużne. A zatem cztery struny przyczepione do zaczepu przebiegają przez podstawek, na którym się opierają, następnie opierają się też na krawędzi ruchomego koła, przebiegając wzdłuż całego pudła. Po środku, aż do nasady, na której znów opierają się na progu z nacięciami i w końcu spoczywają nawinięte na kołkach. Górna deska posiada jeszcze otwory głośnikowe i jeden okrągły o średnicy 6 cm znajdujący

Lira

nieznany

1901 — 1950

Muzeum Narodowe w Lublinie

E/572/ML - Czapka męska, okrągła z białej wełny. Na wierzchu czapki wzór okrągły z czerwonej i niebieskiej wełny na przemian wrabianej, bezpośrednio przy robocie. Taki sam wzór jest na ścianie bocznej, w dolnej części wzór geometryczny również z czerwonej i niebieskiej wełny.

Czapka "magierka"

nieznany

1901 — 1950

Muzeum Narodowe w Lublinie

Ujęcie z przodu. Drewniana lalka teatralna, z rękoma ruchomymi w ramionach oraz w łokciach.

Lalka teatralna Fula Mùso (kobieta z ludu Fulbe)

nieznany

między 1951 — 1984

Muzeum Narodowe w Szczecinie

rzeźba - Ujęcie z przodu. Drewniana figura postaci kobiety. Podłużna głowa ze scheycznie zaznaczonymi rysami i ozdobną wysoką fryzurą. Długa masywna szyja, szczupły tułów. Wyraźnie zaznaczone piersi, długi ręce splecione z przodu. Postać ma krótkie nogi ugięte w kolanach.

Postać kobiety

nieznany

między 1951 — 2000

Muzeum Narodowe w Szczecinie

rzeźba - Ujęcie z przodu. Długa, pionowa maska, wyrzeźbiona w drewnie.

Maska imina na 

nieznany

Muzeum Narodowe w Szczecinie

portret - ujęcie z przodu; Odbitka wykonana czarną farbą drukarską na prostokątnym arkuszu papieru w układzie pionowym. Arkusz obcięty prawie wzdłuż odcisku płyty, naklejony górnymi rogami na montaż z kremowego papieru żeberkowego. Grafika przedstawia półpostać kompozytora Hendrika Liberti przodem, w przeciwskręcie w lewo, ujętego do bioder. Wsparty o wysoki cokół potężnej kolumny. W prawej ręce, spoczywającej na nadgarstku lewej ręki o bezwładnie opadającej dłoni, trzyma arkusz papieru z zapisem nutowym. Spogląda w przeciwnym kierunku z wyrazem zamyślenia na podłużnej, pulchnej twarzy okolonej jasnymi lokami. Ubrany jest w miękkie szaty domowe, luźne, bufiaste spodnie i kaftan zapinany na szereg drobnych guziczków, nałożony na białą koszulę z kołnierzykiem o spiczastych końcach. Podwójny łańcuch o dużych ogniwach spływa z lewego ramienia na prawy bok portretowanego. Czytelny napis na papierze: Canon A 4: Ars longa ars, ars / longa vita brevis (Sztuka długa, życie krótkie), to nuty jego własnego utworu, którego wymowę zapewne rozważa. W tle postaci widać pochmurny pejzaż z jasnym obłokiem nadpływającym od góry z lewej strony. Pod przedstawieniem wyśrodkowany, typograficzny napis w dwu wersach majuskułą: HENRICVS LIBERTI. / GROENINGENSIS CATHED. ECCLESIAE ANTVERP. ORGANISTA. Poniżej w rogach sygnatury: po lewej malarza, autora pierwowzoru, Anton van Dyck pinxit.; po prawej rytownika: Petrus de Iode sculpsit.

Henricus Liberti | Hendrik Liberti

Groeningensis cathed. Ecclesiae Antverp. Organista, portret

Dyck, Anthony van

około 1632

Muzeum Narodowe w Szczecinie

ilustracja - Rysunek czarnym piórkiem, konturowy, na kremowej karcie półtransparentnego papieru: cztery pąki kwiatów - z których lewy jest największy i otwarty, pozostałe mniejsze i zamknięte, na łodydze ciągnącej się od lewej do prawej strony karty. Rysunek w górnej części karty. Pod łodygą widoczne linie układające się w poziome zygzaki, linie górne wznoszą się w środkowej części. Dolna część kompozycji zamknięta podłużnym poziomym prostokątem. Karta ma nieregularne krawędzie: górna opada ku krawędzi lewej.

Obrączka – wersja niepublikowana

ilustracja

Siemaszko, Olga

non post 1960 — 1971

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

ilustracja - Przedstawienie usytuowanych przeważnie na wprost postaci z twarzami ludzkimi (u górny i u góry po prawej), ale także z czaszkami w miejscu głów (po lewej i u dołu), z instrumentami muzycznymi. Rozmieszczone w kompozycji w nieregularnych pięciu-sześciu rzędach, namalowanych bez zastosowania perspektywy. Twarze i czaszki przedstawione w tonacji bieli, reszta sylwetek najczęściej brązowa, tło głównie czarne.W pierwszym, najniższym rzędzie widoczne bębny (postacie przy nich mają również pałki, skierowane ku dołowi), a pośrodku postać z instrumentem smyczkowym. Scenę obramowuje namalowana prostokątna brązowa ramka, u góry i po bokach o dość równej szerokości, u dołu o większej. Jej wewnętrzne krawędzie są proste, zewnętrzne w dużej mierze nieregularne, z widocznymi liniami pędzla.

Koncert –  wersja niepublikowana (II)

ilustracja

Siemaszko, Olga

non post 1960 — 1971

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

ilustracja - Przedstawienie kobiet z instrumentami muzycznymi, widocznych w nieregularnych pięciu-sześciu rzędach, namalowanych bez zastosowania perspektywy. Postacie przedstawione głównie w tonacji bieli, objęte w najczęściej brązowe, rzadziej szare, czarne kontury, mają też takimi liniami zarysowane elementy twarzy i instrumentów. W pierwszym, najniższym rzędzie widoczne bębny (osoby przy nich mają również pałki skierowane ku dołowi), a pośrodku kobieta z instrumentem smyczkowym. Po bokach i po lewej u góry - szare tło, niewykończone (krańce pozostawione jako smugi, poza którymi inne - brązowe, czarne - tło).Scenę obramowuje namalowana prostokątna, głównie brązowa ramka, u góry i po bokach o dość równej szerokości, u dołu o większej. Jej wewnętrzne krawędzie są proste, zewnętrzne w dużej mierze nieregularne (zwłaszcza przy rogach krawędzi zewnętrznych namalowanej ramy). Na ramie - w prawej części i na dolnej - mocne smugi czerni.Kompozycja obrazu w kształcie pionowego prostokąta została wyznaczona za pomocą linii ołówkiem

Koncert –  wersja niepublikowana (I)

ilustracja

Siemaszko, Olga

non post 1960 — 1971

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

Znaleziono 40 obiektów

zobacz wszystkie obiekty

Kolekcje

13
zobacz wszystkie

Ścieżki edukacyjne

6
zobacz wszystkie

Brak wyników

Dodaj notatkę

Edytuj notatkę

0/500

Jakiś filtr
Data od:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Data do:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Dodaj zakres
asd