Na plaży w Orłowie

W 1923 roku Wacław Wąsowicz przystąpił do Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm”. Tę skupiającą różne postawy twórcze organizację charakteryzowało łączenie formalnych innowacji wypracowanych przez modernizm z tradycją sztuki klasycznej – postawa, która we Francji doprowadziła do wykrystalizowania się stylu art déco. W warszawskim salonie Garlińskiego wiosną 1925 roku, obok motywów ludowych, Wąsowicz pokazał arkadyjskie scenki z muzykantami oraz projekty saloników i buduarów. Wyjazd do Paryża przy okazji Międzynarodowej Wystawy Sztuk Dekoracyjnych wzmógł zainteresowanie dawnymi mistrzami malarstwa kolorystycznego, a także prekursorami współczesności: Eugènem Delacroix, Mauricem Vlaminckiem, Henrim Matisse’em, Raoulem Dufy. Również w ich dziełach, powstałych pod wpływem Giorgione i Tycjana, Wąsowicz odnalazł sielskie fêtes champêtres i fêtes galantes z nagimi muzami na łące oraz kąpiącymi się w plenerze. W 1926 roku polski artysta odwiedził Pomorze Gdańskie, zatrzymując się dłużej w Gdyni. Pobyt nad Bałtykiem zaowocował licznymi szkicami pejzażowymi, scenkami rodzajowymi i kompozycjami portowymi. Obraz Na plaży w Orłowie przedstawia grupę trzech współczesnych muz w trykotach kąpielowych – postaci tworzących „renesansowy” trójkątny układ na pierwszym planie. Ukazane w tle morze z parostatkiem zamyka z prawej strony wysokie drzewo. Z lewej Wąsowicz uwiecznił kurhaus i domek rybacki rodziny Görtzów, zwany dziś Domkiem Żeromskiego ze względu na wakacyjną gościnę pisarza w 1920 roku. W zbiorach szczecińskich znalazł się także akwarelowy wariant tej kompozycji oraz akwarela zatytułowana Przed hotelem w Orłowie, kadrująca kąpielisko z nieco dalszej perspektywy.

Szymon Piotr Kubiak