Zapinka

Zapinki, nazywane też fibulami, pełniły dwojaką funkcję. Mogły służyć do spinania odzieży wierzchniej, albo do mocowania kolii tworzących ozdobę stroju. Dzielą się na wiele wariantów ze względu na różnice w konstrukcji, ornamentyce a nawet rodzaj metalu, z jakiego zostały wykonane. Prezentowaną fibulę wyróżnia charakterystyczny element konstrukcyjny, jakim jest tzw. „kapturek” – rynienkowata osłona sprężynki. Inną cechą typologiczną jest także poprzeczne żeberko, tzw. „grzebyk” na kabłąku. Elementy te pozwalają datować fibulę na II wiek. Zapinki z kapturkiem i grzebykiem wywodzi się generalnie z terenów nadłabskich, choć na wschód od Odry znane są ich lokalne warianty, zwłaszcza w kulturze wielbarskiej. Fibula z Brzeźnicy była prawdopodobnie elementem wyposażenia jednego z grobów ciałopalnych popielnicowych na cmentarzysku kultury wielbarskiej, identyfikowanej z germańskimi plemionami Gotów i Gepidów. Pojedyncze przedmioty były tam odkrywane od początku XX wieku. Ze wspomnianego grobu ciałopalnego miała pochodzić też druga, identyczna zapinka z brązu, ale zapisy archiwalne nie są jednoznaczne. Obydwie fibule zostały przekazane do ówczesnego muzeum w Drawsku, jedna w 1913, a druga w 1929 roku. Z cmentarzyska w Brzeźnicy pochodzi ponadto współczesne obu zapinkom gliniane naczynie z uchem.

Bartłomiej Rogalski