Medal "talar" ("mendal")

Srebrny medalion, służący jako biżuteria do kobiecego stroju świątecznego, jest wykonany z monety – talara z czasów Marii Teresy (z datą 1779 rok,  herbem i napisem delikatnie w niektórych miejscach przetartym). Taka forma zawieszki powstawała przez dolutowanie do jej górnej części ogniwa, na którym można było medalion umieścić na taśmie. Przy zawieszce ogniwo zostało przytwierdzone do srebrnej kulki, a dla dodatkowego efektu ozdobiono je po obu stronach podwójnymi ślimacznicami wykonanymi z cienkiej blaszki.

Monety wykorzystywano jako zawieszki, gdyż były wykonywane z kruszców wysokiej próby. W tym przypadku jest to srebro, które w kulturze ludowej po złocie było najbardziej cenionym metalem. Dzięki swojej jasnej barwie, połyskliwości i dźwięczności symbolizuje czystość, świetlistość i zdrowie. Uważano też, że przedmioty ze srebra zapewniały łączność z księżycem, gwiazdami oraz wodą. Srebro znalazło także szerokie zastosowanie w praktykach o charakterze magiczno-leczniczym, miało bowiem zapewniać zdrowie, pomyślność i dostatek.

Prezentowany medalion jest zawieszony na czerwonej taśmie, której barwa nie jest tu przypadkowa, gdyż ten kolor był uważany za szczególny, posiadający właściwości ochronne. Przede wszystkim miał zabezpieczać ludzi przed urokami, jak również przed demonami i innymi niebezpieczeństwami. Dawniej mieszkańcy wsi, udając się w daleką drogę, zabierali ze sobą żelazny przedmiot lub tasiemkę czy kawałek materiału w kolorze czerwonym, aby chronić się przed wszelkimi zagrożeniami. W tym przypadku ta stosunkowo skromna ozdoba zabezpieczała swoją właścicielkę podwójnie. Świadczyła także o jej zamożności, gdyż na wsi nie każdy mógł sobie pozwolić na tego typu biżuterię.