Przedstawienie alegoryczne Polski

Jest to jedna z wielu prac Władysława Barwickiego (1865-1933) o tematyce patriotycznej. Dokładność rysunku, dbałość o szczegóły, realizm i czytelność całości to cechy, które zaczerpnął od swojego mistrza, Wojciecha Gersona, nauczyciela w Warszawskiej Klasie Rysunkowej, do której uczęszczał przez jedenaście lat. Prymat rysunku nad kolorem wyróżniał wszystkie dzieła artysty, który chętnie pracował w dających się powielać technikach graficznych.

Przedstawienie Polski pod postacią królowej po odzyskaniu niepodległości było bardzo popularne, chociaż ten fakt historyczny niejako zwolnił artystów z obowiązku krzepienia serc. Uwolnieni od powinności wobec narodu zajęli się poszukiwaniem stylu narodowego w sztuce, czerpiąc ze zdobyczy francuskiego postimpresjonizmu i polskiej sztuki ludowej. Mimo to wciąż było duże zapotrzebowanie na treści patriotyczne w sztuce, które służyły budowaniu obrazu państwa tworzącego się na nowo. Dlatego z wizerunku Polonii przebija duma, spokój i potęga. Przedmioty, które towarzyszą kobiecie, jak: korona, zbroja, długi płaszcz, tarcza i wieniec laurowy, nie pozostawiają wątpliwości, że patrzymy na silną królową. Umieszczenie pieczęci i podpisu naczelnika państwa Józefa Piłsudskiego podkreśla znaczenie propagandowe grafiki.