Zmartwychwstanie Polski

Zmartwychwstanie Polski to popularny motyw w sztuce polskiej początku XX wieku, wielokrotnie podejmowany przez Władysława Barwickiego. Prezentowana grafika wyróżnia się na tle wcześniejszych prac artysty staranną kompozycją, przemyślanym doborem postaci, czytelnym zestawieniem symboli narodowych. Na jej powstanie miała wpływ patriotyczna postawa Barwickiego, który marzył o wolnej ojczyźnie i, jak wielu artystów, czuł się w obowiązku podejmować temat odzyskania niepodległości. Ta powstała w Lublinie grafika wpisuje się w cykl przedstawień Polonii, zwłaszcza nurtu, który ukształtował się w okresie porozbiorowym i w czasie zaborów. Polonia, przedstawiona jako młoda kobieta o rysach królowej Jadwigi, przechodzi przez ukrzyżowanie, grób, by ostatecznie, na wzór Chrystusa, zmartwychwstać. Scenom towarzyszą symbole narodowe: orzeł, sztandar, insygnia władzy, znaki niewoli: kajdany, czarne ptaki jako mocarstwa zaborcze, a także odniesienia do religii w postaci obrazów, głównie Matki Bożej Częstochowskiej. Wizerunki tego typu obrazują sytuację państwa i nastroje w społeczeństwie. O zapotrzebowaniu na sztukę patriotyczną w tamtym okresie świadczy konkurs malarsko-rzeźbiarski pod hasłem „Polonia” ogłoszony przez „Zachętę” w 1916 roku. Sztuka legionowa była też prezentowana w Krakowie (1916 rok), Warszawie i Lublinie (1917 rok).