Spódnica

Spódnica odświętna ze stroju noszonego przez mieszczanki, żony kupców zajmujących się handlem sitami, nazywanego potocznie strojem sitarskim. Wykonana jest z materiału produkcji fabrycznej – brokatu o żółtym tle i dużych wzorach kwiatowych. Ma szerokość 134 cm, czyli jest uszyta z tak zwanych dwóch półek (jeden półka to płat materiału o szerokości około 75 cm, a długości 86 cm). Tył i boki są ułożone w drobne fałdy wszyte w pasek z czerwonawego materiału, nieco dłuższego, gdyż jego końce tworzą troczki do obwiązania spódnicy. Przód jest niemarszczony, w górnej części do połowy długości spódnicy jest wszyty płat gorszej tkaniny. Robiono tak, aby zaoszczędzić na tkaninie, gdyż ta część spódnicy była przysłonięta fartuchem. Całość od spodu jest podszyta płócienną podszewką, a dolny brzeg został wzmocniony taśmą. Strój, do którego noszono prezentowaną spódnicę, wyróżniał się spośród innych odmian ubiorów tradycyjnych występujących na terenie województwa lubelskiego bogactwem formy i zastosowanych materiałów. W Biłgoraju i Tarnogrodzie rozwinął się od XVII wieku jeden z prężniej działających w Polsce ośrodków sitarskich. Kupcy zajmujący się sprzedażą sit znacznie się wzbogacili; tworzyli odrębną warstwę społeczną. Podróżowali z towarem do sąsiednich krajów, skąd przywozili piękne i drogie tkaniny, a także opowieści o ubiorach i nowinkach. Poszczególne elementy tego rodzaju ubioru były wzorowane na dawnej modzie szlacheckiej i miały na celu podkreślenie odmienności oraz zamożności tej grupy społecznej.