Pokój 49 II piętro (Pokój Sypialny)

Nazwy historyczne: Apartamenty Henryka Lubomirskiego, "Pokoy N° 1" (1802), "N° 1szy Przed pokoy" (1821), "Odział pierwszy A Apartamenty JWW Hrabstwa młodszych"(1854), "Pokój Nr. 11" (1929)
Nazwy inne:
Czas powstania: XVII w.( 1629-1641r. konstrukcja ścian),
Architekci: nieznani
Artyści: nieznani

Pokój znajduje się w skrzydle zachodnim II piętra zamku, dokładnie w połowie tego skrzydła nad głównym wejściem do zamku. Do pomieszczenia wchodzi się przez przedpokój i korytarzyk, który łączy je z sąsiednim pomieszczeniem , sypialnią 50. Pokój w kształcie prostokąta z wnęką w ścianie południowej, wyodrębnioną z pokoju za pomocą prześwitu o zaokrąglonych narożach. W ścianie północnej głęboka alkowa, która została wydzielona z pomieszczenia ściankami działowymi. Dzięki takiemu podziałowi uzyskano dwa pomieszczenia mieszkalne tj. P. 49 i P.50, które przed podziałem były jednym dużym pomieszczeniem. Prócz alkowy w pokoju 49 wydzielono korytarzyk ze składzikiem i łazienkę przy pokoju 50. Sypialnia posiada dwa okna w ścianie zachodniej, zajmujące prawie całą jej wysokość. Okna są kwadratowe, podwójne, zamknięte łukiem odcinkowym, dwuskrzydłowe z drewnianymi żaluzjami (żaluzje najprawdopodobniej wiedeńskie) i drewnianym płotkiem. Drzwi do korytarzyka są drewniane, jednoskrzydłowe, płycinowe. Ściany dołem oraz glify okienne przykrywa drewniana, malowana cokołowa boazeria, z płycinami w kształcie prostokąta o ćwierć-koliście profilowanych narożnikach. Powyżej  boazerii na ścianach rozpięta tkanina bawełniana we wzór bukietów kwiatów i żaglówek. Tkanina jest drukowana i być może pochodzi z końca XVIII wieku z Holandii lub Anglii. Ściany wieńczy zachodząca na sufit wklęsła faseta z wąskimi profilowanymi gzymsami. Sufit ozdobiony rozetą ze sztukaterii. Podłoga ułożona z drewna dębowego w jodełkę. W południowo - wschodnim narożniku pokoju znajduje się piec schodkowy zwieńczony gzymsem, wykonany z niebieskich kafli, a wokół drzwiczek kafelki w typie wyrobów z Delf. Drzwiczki paleniska wykonane z płytek miki i obudowane mosiężną blachą.
Prawdopodobnym jest, że pomieszczenie pochodzi z XVII wieku, kiedy stanowiło jedno z sąsiednim pokojem nr 50. Świadczą  o tym zdwojone okna, które dopiero w 1771 r. zmieniono na pojedyncze. W latach  1783 -1807 wnętrze należało do Apartamentu zajmowanego przez Księcia Henryka Lubomirskiego, przybranego syna Księżnej Marszałkowej, opisywane  jako „pokój N 1”. Około roku 1807 pomieszczenie wchodziło w skład nowo utworzonego Apartamentu JW. Państwa Młodszych i znajdował się tutaj jeden z dwóch pokoi dziecięcych. Swój obecny wygląd pokój zawdzięcza przebudowie z czasów Romana i Elżbiety Potockich. W 1958 r. po adaptacji zamku na Muzeum, prowadzono tu prace remontowe, w czasie których wymieniono między innymi spróchniałe fragmenty podłogi. Na odwrocie desek podłogowych odnaleziono wówczas polichromie. Dawniej deski te najprawdopodobniej stanowiły sufit Jadalni w Boazerii (Jadalnia Dębowa na pierwszym piętrze).
Podstawowa bibliografia:
•    Kossakowska – Szanajca Zofia, Majewska – Maszkowska Bożena, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964.
•    Omilanowska Małgorzata, Jakub Sito, Łańcut i okolice, [w]: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994.
•    Potocka Elżbieta, , Łańcut - wspomnienia od roku 1885 do roku 1915, [Pamiętnik, maszynopis w zbiorach Muzeum-Zamek w Łańcucie].
•    Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie, Lwów 1933.
•    Kompleksowa Konserwacja wystroju wnętrz, Dokumentacja opisowa, 2014 – 2016, AC Konserwacja Zabytków.

Opracowanie: Przemysław Kucia