Paciorek z karneolu

Karneol jest skałą kwarcową o pomarańczowoczerwonej barwie spowodowanej domieszkami minerałów żelaza. Z wyglądu może przypominać bursztyn, jednak charakteryzuje się mniej przejrzystą strukturą. We wczesnym średniowieczu karneol wykorzystywano głównie do wyrobu biżuterii, często łącząc w finalnych produktach wyroby z różnych materiałów. Paciorki z tego surowca formowano najczęściej na dwa sposoby: szlifem gładkim tworzono paciorki kuliste, natomiast szlifem fasetkowym egzemplarze prostopadłościenne, takie jak omawiany zabytek z Polic.

Nadano mu formę wydłużonego prostopadłościanu, któremu zeszlifowano krawędzie, uzyskując ośmioboczny przekrój, a krótsze brzegi zagładzono. W przewierconym z dwóch stron kanaliku zauważyć można lekką niezbieżność. 

Na Pomorzu Zachodnim nie są znane warsztaty, które mogły trudnić się produkcją paciorków z karneolu. Wysoka precyzja wyrobów nie wskazuje również, jakoby ludność mogła je wytwarzać we własnym zakresie. Występują natomiast w skarbach wraz z monetami arabskimi. Można domniemywać zatem, że gotowe wyroby docierały na tereny Środkowej Europy ze wschodu, prawdopodobnie dzięki skandynawskim pośrednikom.

Ewa Górkiewicz-Bucka