Czapka męska rogatywka

Czapka męska do stroju świątecznego, nazywana rogatywką, była noszona w miejscowości Rusiły, w gminie Podedworze. Została wykonana ręcznie przez krawca z brązowego sukna samodziałowego. Jeden pas tkaniny stanowi otok głowy, drugi, tej samej szerokości, jest wywinięty na wierzch i obszyty przy dolnej i górnej krawędzi pomarańczowym wełnianym sznurkiem. Górną część czapki wykonano z kwadratowego płata materiału z wyciętymi narożnikami, który po zszyciu i przyszyciu spodniego otoku daje płaskie kwadratowe denko o wymiarach 20 na 20 cm. Czapkę tę noszono w okresie jesienno-wiosennym do 1914 roku i stanowiła swego rodzaju komplet z sukmaną, która była wykonana z tego samego materiału i najczęściej zdobiona sznurkiem w podobnym kolorze.

Mężczyźni, przebywając na zewnątrz, zakładali odpowiednie do sytuacji nakrycie głowy. Na Lubelszczyźnie było w zwyczaju, że podczas powitania lub przesyłania ukłonów z oddali lekko podnoszono czapkę z głowy. Nie wolno jej było kłaść na stole, wierzono bowiem, że w razie nieprzestrzegania tej zasady, krety będą ryły w ogrodzie. Jeszcze w drugiej połowie XX wieku praktykowano zwyczaj wkładania zmarłemu do trumny czapki, w przekonaniu, że na tamtym świecie będzie mu potrzebna do stroju, w którym był pochowany.