Kapelusz

Kapelusz męski słomiany był noszony latem do stroju świątecznego w okolicach Puław, czyli tak zwanego stroju z Powiśla Lubelskiego. Twórca i dokładne pochodzenie są nieznane. Należy do jednych z pierwszych eksponatów Muzeum Narodowego w Lublinie. Dobry stan oraz czas zaprzestania noszenia strojów ludowych na Powiślu pozwalają na wyznaczenie daty jego powstania na pierwszą połowę XX wieku. Ma dość duże rondo, o szerokości 10 cm, denko owalne i płaskie o średnicy 17 cm, wysokości 8 cm. Jest wykonany ze słomy żytniej techniką warkoczową, czyli do jego powstania zostały użyte wcześniej wyplecione wąskie warkocze o ząbkowatych brzegach, które zszyto ze sobą szarymi nićmi. Ten typ kapelusza wykonywali sami gospodarze, niekiedy bardziej uzdolnieni robili je na zamówienie sąsiadów. Denko dla ozdoby jest otoczone czarną, jedwabną wstążką o szerokości 5 cm, która z boku jest upięta w kokardkę. Taka stosunkowo skromna dekoracja może sugerować, że kapelusz był noszony przez dojrzałego mężczyznę, bo kawalerowie nakrycia głowy dodatkowo ozdabiali kwiatami sztucznymi lub żywymi, pawimi piórami czy spinkami. Kapelusze słomiane bez ozdób były chętnie noszone na co dzień, gdyż dobrze osłaniały przed słońcem podczas pracy, były przewiewne i wykonane z surowca ogólnodostępnego. Współcześnie ten kapelusz mógłby być określony jako ekologiczny.