Pejzaż

Tadeusz Makowski studiował malarstwo u Jana Stanisławskiego i rysunek u Józefa Mehoffera w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W pierwszych pracach artysty widać wpływy twórczości obu nauczycieli. Od Stanisławskiego przejął sposób kadrowania krajobrazu i nadawania kształtu fakturze, od Mehoffera zamiłowanie do sztuki dekoracyjnej. Po studiach Makowski wyjechał do Paryża, gdzie pozostał na stałe. Pod wpływem nowych doświadczeń zdobytych w stolicy kultury porzucił impresjonizującą estetykę poznaną na ASP. W tym czasie zbliżył się do środowiska École de Paris, które wpłynęło na kształtowanie się postawy twórczej malarza. Od około 1910 roku w jego pracach widać inspiracje kubizmem, co w konsekwencji przyniosło uproszczenia i geometryzację formy. Pierwszą wojnę światową przeżył w Bretanii, dokąd później często jeździł malować w plenerze. Od 1913 roku zaczął dystansować się od kubizmu. Zajął się tworzeniem naiwnych światów z form świadomie prymitywizujących. Koncentrował się na materialnej stronie przedmiotów w obrazie oraz eksperymentach kolorystycznych. Jedna z prac, w której widoczne są obydwie te tendencje – do prymitywizacji i wykorzystywania koloru jako dominanty tworzącej dzieło – widoczne są w pracy znajdującej się w zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie. To studium pejzażowe, które ukazuje zabudowania gospodarskie wśród drzew widoczne znad rzeki. Gwasz namalowany został szarościami, odcieniami niebieskiego i brunatnego. Czerwony kolor został użyty do przedstawienia dachów. Drzewa zaś mają rudawe korony.

Beata Małgorzata Wolska