Miecz dwusieczny

Miecz żelazny dwusieczny, znaleziony w 1989 roku podczas budowy kolei wąskotorowej w pobliżu wsi Żydowo w powiecie koszalińskim. Z notatek archiwalnych zachowanych w Muzeum Narodowym w Szczecinie wynika, że spoczywał na głębokości 125 cm poniżej powierzchni gruntu wraz z dwiema czaszkami lub szkieletami. Nie ma informacji o innych przedmiotach towarzyszącym szczątkom ludzkim, a także opisu grobu.

Miecz nie zachował się w całości. Z głowni – części miecza służącej zadawaniu ciosów –przetrwało około 2/3 pierwotnej długości, z czytelnym szerokim zbroczem – wgłębieniem biegnącym pośrodku. Jest to broń dwusieczna (obosieczna), tj. z dwoma ostrzami, po obu stronach głowni. Elementy rękojeści wykonano z żelaza. Jelec, element oddzielający głownię od rękojeści, chroniący dłoń trzymającego miecz, ma kształt wygiętej sztabki z końcówkami skierowanymi ku głowni. Podstawa głowicy – elementu wieńczącego rękojeść – ma końcówki zwrócone ku górze. Na nich osadzona jest nakładka o trójdzielnej formie. Jej część środkowa jest najwyższa. Trzpień rękojeści jest okręcony srebrnym drutem, tworzącym tzw. ornament schodkowy po jednej stronie i znak X pod drugiej.

Zgodnie z systematyką norweskiego badacza Jana Petersena z początków XX wieku broń z Żydowa należy przyporządkować do typu Z mieczy datowanych na XI wiek, odkrywanych najczęściej na Wyspach Brytyjskich, w Skandynawii i obszarach bałtyjskich.

Wymiary: długość całkowita 67,8 cm, długość głowni 52,0 cm, szerokość 4,83 cm, grubość 0,43 cm, waga – 868 g.

Sławomir Słowiński