Buty kobiece "trzewiki"

Buty czarne kobiece, nazywane trzewikami lub ciżmami, były wykonane przez szewca. Zakupiono je na targu w Bychawie w 1935 roku i noszono do 1940 roku. Zrobione są z czarnej skóry licowej, wewnątrz zostały wyłożone płócienną podszewką. Są dopasowane, wysokie – sięgały do połowy łydki, sznurowane na całej długości cholewki (20 cm) różową tasiemką. Nosek jest zwężony, a na końcu ścięty. Wykrój podeszwy (długość 25 cm) w obu butach jest identyczny, czyli nie ma rozróżnienia, na którą nogę pasuje – lewą czy prawą. Była to dawniej powszechna praktyka, ponieważ szewc miał tylko jeden wzór, według którego buty był przygotowywane, a wyrabiały się w miarę noszenia. Prezentowany model trzewików ma obcas ze skóry o wysokości 5 cm.

Tego typu obuwie zakładano do stroju świątecznego. Jedna para mogła być używana przez kilka lat, a jeśli była w dobrym stanie, po śmierci właścicielki buty przekazywano kolejnej osobie w rodzinie. Dbałość o nie polegała na czyszczeniu tłuszczem zwierzęcym czy woskiem pszczelim, a niekiedy czernieniu sadzą. Noszono je tylko w ważnych momentach, kiedy wymagany był ubiór kompletny – na przykład drodze do kościoła kilka kilometrów kobieta szła boso lub w butach codziennych, a przed wejściem do świątyni oczyszczała stopy o trawę lub w pobliskiej rzece i nakładała ciżmy. Zdejmowała je po mszy i do domu wracała boso, z butami przewieszonymi przez ramię. Była to bardzo powszechna praktyka, przyjęta w całym kraju, wynikająca z wysokich kosztów, jakie wiązały się z ich kupnem.