Zabawka "Kurki"

Dzieciom chłopskim nie groził przesyt z powodu obfitości zabawek. Można wyodrębnić trzy źródła pojawienia się zabawek w ich rękach. Pierwszą grupę stanowiły wykonane samodzielnie, według własnych pomysłów lub w wyniku naśladownictwa. Nizały na nić jagody czy pestki, tworząc naszyjniki, wiły wianki z kwiatów, łańcuchy z łodyżek mleczy, z sitowia plotły warkocze, kołpaki, bransolety czy koszyki. Z łupin robiły naczynka, puszczały na wodę wydłubane z kory czółenka. Chłopcy sporządzali łuki i strzały, piszczałki „bekasy” i fujarki, trąbki z kory, zwane pierdzielami, czy pistolety z łuski po naboju przymocowanej do kawałka drewna (patrz: E/180/ML). Dziewczęta kleciły lalki ze strzępków tkanin, futer, piórek, różnych traw i słomy. Popularne były też wśród dzieci piłeczki, tak zwane włosianki, zbijane z sierści krowiej. Większość zabawek powstawała podczas długich godzin spędzanych przy wypasie bydła czy na łąkach przy pilnowaniu kaczek i gęsi (patrz: E/217/ML, E/220/ML, E/1649/ML).

Inną grupę stanowiły zabawki robione przez rodziców, dziadków, starsze rodzeństwo albo miejscowego rzemieślnika, stolarza lub cieślę, powstałe w obrębie lokalnej społeczności (patrz: E/2146/ML).

Trzecią grupę tworzyły zabawki nabywane na targach, jarmarkach, odpustach czy od wędrownych handlarzy, charakteryzujące się dużą pomysłowością, różnorodnością i bogatym zdobnictwem. Były to: huśtawki, grzechotki różnych typów (patrz: E/187/ML, E/190/ML), między innymi młotkowe, w kształcie sześciokątnej skrzyneczki zatkniętej na patyku czy jednoskrzydłowego wiatraczka z drewnianą trzaską, koniki; bryczki; wózki, „klepoki”, czyli drewniane motyle lub ptaki trzepoczące skrzydłami, karuzele z figurkami zwierzątek, „dziobate kurki” wprawiane w ruch wahadłowo poruszającą się kulką, lalki szmaciane, drewniane lub biskwitowe (patrz: 544/ML).