Kapelusz

Kapelusz z trawy z dużym rondem, noszony przez kawalera do stroju świątecznego w okresie letnim w Garbowie. Jest wykonany bardzo starannie z cienkiej trzciny, zwanej psiarką, miotełką lub szczotką, techniką spiralną, która polega na układaniu spiralnie wcześniej przygotowanego tworzywa, najczęściej namoczonego, żeby było elastyczne. Wyplatanie rozpoczynano od środka główki i kolejne pasma łączono, w tym przypadku mocnymi lnianymi nićmi. Wyrabiali je sami gospodarze na własny użytek lub na sprzedaż. Te codzienne były wykonane mniej starannie i niezdobione.

Prezentowany kapelusz na krawędzi ronda jest ozdobiony wąską granatową lamówką, a główka opasana szeroką jedwabną niebieską wiązaną wstążką, która na boku z lewej strony jest ułożona w płaską kokardę. W tym też miejscu są przypięte jedno za drugim pawie pióro, bukiecik ze sztucznych jasnoróżowych kwiatów, a na środku ozdobnie ułożona różowa kokardka z metalową spinką. W taki sposób kapelusze zdobili kawalerowie, którzy chcieli zwrócić na siebie uwagę, ale przede wszystkim w sposób niewerbalny informować o swoim stanie cywilnym. Starsi i żonaci gospodarze w regionie Powiśla Lubelskiego mieli kapelusze ozdobione tylko czarną lamówką i wstążką, natomiast kawalerowie ozdabiali je kolorowymi wstążkami: niebieską, szafirową, różową, zieloną, oraz przypinali doń stroiki z pawich piór, sztucznych kwiatów, świecidełek-broszek. Wstążki bywały bawełniane, rypsowe, jedwabne lub półjedwabne, nazywano je warszawską czy wybitą.