Świadectwo Juliusza Pola

Juliusz Pol urodził się w Warszawie w 1878 roku jako syn Marka Stanisława Pola i Marii z Zienkowiczów, wnuk Wincentego – poety, brat rodzony Idalii, a przyrodni Jerzego.

W pierwszej połowie lat 90. XIX wieku wyjechał do Monachium dla nauki malarstwa. W roku 1896 przybył do Krakowa, by kontynuować studia w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych (przemianowanej w roku 1900 na Akademię). W latach 1897–1901 uczy się tam rysunku, najpierw u Józefa Unierzyskiego (1863–1948), a w ostatnim roku u Józefa Mehoffera (1869–1946), malarstwa zaś u Leona Wyczółkowskiego (1852–1936). W pracowni tego ostatniego pozostawał do roku 1907. Równocześnie, za pośrednictwem poznanego w pracowni mistrza Kazimierza Sichulskiego (1879–1942), zaczął wchodzić w artystyczny świat krakowskiej bohemy, wiążąc się ze środowiskiem „Zielonego Balonika” – kabaretu literackiego, który w 1905 roku założyli krakowscy poeci, pisarze i plastycy w cukierni Apolinarego Michalika, zwanej Jamą Michalikową. Na rozwój twórczości Juliusza Pola miał też wpływ Jan Stanisławski (1860–1907), znakomity i lubiany przez wszystkich studentów pedagog krakowskiej szkoły.

Na świadectwie widnieje wysoka ocena z zajęć odbywanych przez Juliusza Pola w drugim semestrze roku akademickiego 1900/1901 na oddziale rysunków: „postęp bardzo dobry, pilność wzorowa”. Z dokumentu dowiadujemy się także, że za konkursowe prace kompozycyjne i ich malowanie był czterokrotnie nagradzany. Podpisany na świadectwie ówczesny dyrektor Akademii Julian Fałat (1853–1929) nieco później wystawił Polowi bardzo pochlebną opinię, stwierdzając, że jest „uczniem bardzo zdolnym, którego kariera artystyczna zapowiada się niezwykle”. To jednak się nie sprawdziło. Wraz z opuszczeniem uczelni artystę zaczęła opuszczać też wena. Przez kilkanaście lat pracował jako nauczyciel rysunku w różnych miejscach i szkołach. Będąc słabego zdrowia, przedwcześnie zmarł, przeżywszy ledwie 43 lata, i został zapomniany.