Pulpit

Pulpit [pulpit stołowy].
Pulpitów używano do czytania lub pisania. Mebel zawdzięcza nazwę łacińskiemu „pulpitum” stanowiącemu odpowiednik greckiego „proskenion” w teatrze starożytnym. Prezentowany pulpit stołowy należał do dawnych zbiorów zamkowych. Niewykluczone, że przywiozła go Izabela z Czartoryskich Lubomirska, która pod koniec życia zgromadziła w Łańcucie wyposażenie pochodzące ze swoich warszawskich rezydencji. Fornirowanemu meblowi nadano obłe kształty typowe dla stylu Ludwika XV – nazywanego imieniem monarchy francuskiego panującego w latach 1715 – 1774. Umieszczona na pulpicie sygnatura jednoznacznie wskazuje na wykonawcę, którym był ebenista Pierre Migeon (1696-1758). Ebenistami nazywano artystów-rzemieślników wytwarzających wysokiej klasy fornirowane, intarsjowane meble. Pracownia rodziny Migeon mieściła się w Paryżu przy Rue de Charenton. Działający głównie w drugim ćwierćwieczu XVIII w. Pierre Migeon był jednym z prekursorów stosujących w meblarstwie europejskim mahoń. Opisywany sprzęt jest typowym dla wytwórcy dziełem. Mistrz, wykorzystując tradycyjne formy mebli, zdobił je w nowatorski sposób starannie dobranymi cienkimi okleinami. Zazwyczaj nie stosował przy meblach modnych wówczas odlewów z brązu. W czasach, gdy popularne było łączenie okleiny z różnych gatunków drewna tworzących barwne intarsje, ebenista często wykańczał powierzchnie swoich wyrobów monochromatycznie dobranymi lub jednorodnymi fornirami. Uzyskiwał przez to efekt powściągliwej niewymuszonej elegancji. Jego wyroby wyróżniały się wygodą użytkowania i praktycznością, czego dowodem jest prezentowany pulpit stołowy.
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967