Lublin - Bystrzyca

Władysław Barwicki urodził się w Puławach, ale na miejsce do życia wybrał Lublin. Miasto stało się jego małą ojczyzną, mieszkał w nim kilkadziesiąt lat. Rozmiłowany był w jego historii i zabytkach, które utrwalał w rysunkach i poezji. Artysta chętnie wykonywał ilustracje do legend i podań o Lublinie, czasem snując własną wizję zdarzeń.

Pracę pod autorskim tytułem Lublin – Bystrzyca można lepiej zrozumieć poprzez poezję artysty. W 1915 roku wydał tomik wierszy pt. Lublin w pieśni, który opatrzył własnymi ilustracjami. W pierwszym utworze, Przygrywka, nazwał Lublin „starym dziadziusiem”. Wiersz zilustrował grafiką niemal identyczną jak ta z wydanej dwa lata wcześniej teki autolitografii. Różnica jest tylko taka, że na grafice z teki starzec jest przedstawiony na tle Wieży Trynitarskiej, na tej z tomiku zaś za jego plecami widnieje Brama Krakowska.

Staruszek siedzący na murach miasta trzyma w ręku różaniec, symbol upływającego czasu i przemijania. W obrazie skontrastowany jest smutek i zaduma starca – Lublina, z radością i beztroską dziewczyny – personifikacją rzeki Bystrzycy. Rzeka ukazana jest jako źródło życia miasta. Jej obecność wpłynęła znacząco na powstanie Lublina, służyła osadnictwu, zapewniała wodę  i ryby.

O wielkiej miłości Barwickiego do miasta dowiadujemy się ze wspomnianego utworu Przygrywka. Autor pisze, że wszystkie trudy i znoje, jakie niesie codzienność, łatwiej znieść w murach Lublina niż gdzie indziej. Wyznaje również, że gdy stanie na Sądzie Ostatecznym, to odpowie Bogu, że nie chce nieba bez Lublina.