Mlecznik

Twórca manufaktury, Josiah Wedgwood I, wywodzący się z rodziny garncarzy, a tym samym posiadający podstawową wiedzę z zakresu jej produkcji, podjął długotrwały proces, mający na celu udoskonalenie składu masy wyrobów z fajansu. To jemu zawdzięczamy opracowanie ceramiki o charakterystycznym kremowym kolorze, zmieniającym się w zależności od jakości użytych składników, stopnia oczyszczenia oraz proporcji wykorzystanej w procesie produkcji drobnoziarnistej glinki zmieszanej z rozdrobnionym krzemianem wapnia. Otrzymana w ten sposób nowa odmiana ceramiki szybko zdobyła popularność i przez stulecia gościła na stołach arystokracji, koronowanych głów i wybitnych osobistości.

O popularności wytworów Wedgwooda dowiadujemy się między innymi z serii listów amerykańskiego podróżnika odwiedzającego Londyn, Samuela Shoemakera, który będąc pod wrażeniem angielskich wyrobów ceramicznych, zakupił kilka przedmiotów i wysłał je swojej żonie, mieszkającej w Pensylwanii. W liście z 22 kwietnia 1784 roku, który otrzymał Shoemaker, dowiadujemy się, że przesyłka dotarła do Ameryki wiosną, a „czajnik i dzbanuszek do śmietanki są swego rodzaju rzadką ciekawostką. Tuszę, iż nic podobnego nie trafiło wcześniej w nasze strony – rzeczywiście doprowadzili tę produkcję do perfekcji! Wydało nam się jednak, że te małe stworzonka powinny być ubrane […] gdyby choć były owinięte jakaś cienką woalką, moglibyśmy swobodniej pokazywać je w towarzystwie nie niepokojąc się, że obrazimy czyjaś skromność” (za: G. Blake Roberts, Josiah Wedgwood I – człowiek garncarz, [w:] Wedgwood Ceramika XVII–XX wieku, Warszawa 2002, s. 29).
Wedgwood, nie mogąc pozwolić sobie, aby jego wyroby wypadły z łask, pozostawał czujny na wszelkie zmiany w modzie. I tak, gdy angielskie towarzystwo uznało bezwstydność greckich postaci, artysta niezwłocznie „jął zasłaniać ich pogańską nagość szatami i listkami figowymi” (tamże, s. 29).