Order czerwonego Orła IV klasy

Order Orła Czerwonego ustanowiony został w 1705 roku w Brandenburgii-Bayreuth. Po przyłączeniu tego księstwa do Prus (1792) przeszedł w ręce pruskie i zajął drugie miejsce w hierarchii, po Orderze Orła Czarnego. Przyznawany był wojskowym i cywilom za męstwo i wierną służbę lub inne osiągnięcia. Od 1812 roku ma cztery klasy, dostępne dla oficerów i szlachty. Krzyż orderu IV klasy miał formę krzyża maltańskiego, z gładkimi srebrnymi ramionami, które symbolizują cztery cnoty rycerskie: wierność, honor, męstwo i wstrzemięźliwość. W środkowej, okrągłej, biało emaliowanej tarczy znajduje się czerwony orzeł Brandenburgii z wieńcem laurowym w szponach. Na stronie odwrotnej w tarczy umieszczono ukoronowany królewski monogram FW.

 Prezentowany Order należał do Tadeusza Dzierżykraj–-Morawskiego (1821–1888), działacza społecznego i politycznego w Wielkim Księstwie Poznańskim, szambelana króla pruskiego Wilhelma I. Ten zasłużony wielkopolanin był synem Franciszka, generała, poety, tłumacza, uczestnika wojen napoleońskich, ministra wojny w czasie powstania listopadowego (1831). Tadeusz Morawski jako poddany monarchii pruskiej, otrzymał Ordery Czerwonego Orła III i IV klasy za zasługi cywilne. Nie wiadomo jednak, kiedy nastąpiła dekoracja. W krótkich biografiach Morawskiego nie znajdujemy informacji na ten temat.

 Spuściznę po Tadeuszu Morawskim: trzy ordery (Świętego Grobu z dwoma gwiazdami i wstęgą, Orła Czerwonego klasy III i IV oraz łańcuszek z orderowym zestawem pięciu miniaturek) Muzeum Narodowe w Szczecinie nabyło w 1975 roku od mieszkanki Szczecina, pani Anny Morawskiej. Wraz z wymienionymi odznaczeniami Muzeum pozyskało również ordery jego ojca, generała Franciszka Dzierżykraj-Morawskiego.

Genowefa Horoszko